Zwłaszcza po genialnym i nowatorskim OHMSS. Ten film to pierwszy tak jawnie parodystyczny obraz tajnego agenta. Connery jakby przygotowuje grunt pod nowego aktora, gra tutaj wyraźnie pod swojego następcę, jakby wyczuwał nową konwencję. Niestety, nie jest w tym przekonujący, wychodzą na jaw warsztatowe ograniczenia. Podobnie jak kompletnie nie przekonuje nowy Blofeld, tutaj w wykonaniu Charlesa Graya, które dwoi i się i troi, bardzo chce pokazać jaki jest groźny i władczy. Wszystko na nic. Coś jak ostatnio Waltz w Spectre - ma dokładnie ten sam problem. Może to też dlatego, że wrogami mieliby być bracia Spang, tak jak w powieści, a Blofeld jest tu wciśnięty na siłę. Właściwie tylko po to, żeby Bond mógł się zemścić. Bo jego plan tajnej kosmicznej broni laserowej jest kuriozalny. Ciężko też nazwać Diamenty filmem zemsty, jak późniejsza świetna Licencja na zabijanie. Imię żony nie pada tu ani razu. Bond kompletnie nie sprawia wrażenie człowieka, który oddał się zemście i głównie to ona jest motorem jego działania. Sympatycznym smaczkiem jest para gejów-morderców, podtrzymują oni lekką tonację filmu, a zarazem zapoczątkowują serię groteskowych henchmenów w rodzaju Tee-Hee, Szeptusia, Nick-Nacka czy Buźki. Zaczynały się lata 70-te, odchodzenie od litery i ducha powieści Fleminga oraz zimnowojennej optyki, wyraźne dryfowanie w stronę groteski i parodii. Niestety mimo kilku rzeczywiście zabawnych momentów, film ani grzeje, ani ziębi, co jest grzechem wszystkich filmów z lat 1971-74. Poza tym rażą fatalnie zrealizowane, pozbawione dynamiki sceny pościgów. Ot, bajeczka dla dorosłych, z 007 w roli głównej. Nawet Connery zachowuje się, jakby miał gdzieś swojego bohatera, wyraźnie nie ma doń serca. Ten film mógłby być czymś znacznie lepszym i byłby, gdyby ludzie docenili należycie OHMSS. I wówczas można by nakręcić kolejny film w ciemniejszych barwach, poświęcony zemście. A jeżeli miałby zostać zachowany klimat quasi-komediowy, to zdecydowanie lepszy byłby tu już Moore. Oceniam go najwyżej na 3.