Helmut Käutner filmową karierę zaczynał jeszcze w Republice Weimarskiej, a pierwsze sukcesy odnosił już w czasach świetności III Rzeszy. Dość łatwo i bezkolizyjnie przeszedł drogę od pro reżimowego twórcy do reżysera, który wskrzeszał niemieckie kino po wojennej klęsce. Käutner był doskonałym filmowcem, posiadał wiedzę, doświadczenie i umiejętności, dlatego bronił się niezależnie od politycznych uwarunkowań. Uznawany jest w ogóle za jednego z najwybitniejszych reżyserów w historii niemieckiego kina. Był nominowany do Oscara i chętnie zapraszany do Hollywood, gdzie nakręcił parę fabuł. Na tle Adenauerowskiego mainstreamu niektóre dzieła Käutnera można by uznać za awangardę epoki. Odbijały się w nich światowe trendy w kinie (np. neorealistyczne), na przekór swojskim heimatfilmen bywały przesiąknięte gorzką melancholią, a nawet emancypacyjnym fermentem. DIE ROTE w ogóle wyprzedzało swoje czasy. W filmie główną rolę zagrała Ruth Leuwerik – ukochana przez widzów aktorka lat 50., której wzorowy wizerunek znacząco ucierpiał przez ten występ u Käutnera. Z jej osobą wiązały się bowiem kontrowersje wokół literackiego pierwowzoru DIE ROTE. Film pozbawiono ważnych dla powieści wątków, by uzasadnić starszy niż oryginalnie wiek bohaterki i samej Leuwerik, która – zdaniem reżysera – nie mogła grać ciężarnej dwudziestokilkulatki, ale dla niego była idealna do tej roli. Käutner porzucił też wątek żydowski, czego nigdy szerzej nie tłumaczył, ale można wywnioskować, że w opowieści, którą sobie wymyślił, nie miał on znaczenia, a wręcz mógłby być uznany za antysemicki (i za trudny wtedy dla rodzimej publiczności). Tytułowym rudzielcem w filmie jest grana przez Ruth Leuwerik Franziska – znudzona żona, która napędzana chęcią ucieczki od dotychczasowego życia i nudnego męża wsiada do pociągu byle jakiego i ląduje w spowitej późnojesienną mgłą Wenecji. Wyludnione poza turystycznym sezonem okolice placu św. Marka dla bohaterki stają się nie tylko scenerią pulsujących w jej wnętrzu egzystencjalnych rozterek, ale też mrocznej przygody, w jaką uwikłana zostaje Franziska spotkawszy we Włoszech przypadkowych, acz zafascynowanych nią mężczyzn i jednego, starego nazistę. Tak, kobieta ucieka z Niemiec, by w romantycznej Wenecji wpaść na swojego rodaka i wojennego zbrodniarza (którego w pierwszej wersji miał zagrać sam Orson Welles, ale ostatecznie w tę rolę wcielił się Gert Frobe – aktor z autentyczną, barwną przeszłością w nazistowskich organizacjach, co nie stało na przeszkodzie, by obsadzić go nawet w Bondowskim GOLDFINGERZE). DIE ROTE w momencie swojej premiery zostało odrzucone przez krytykę i publiczność, bo nie pasowało do kina epoki Adenauera. Bardziej niż tej (skądinąd fascynującej) hybrydy stylu Antonioniego i thrillera w duchu TRZECIEGO CZŁOWIEKA Reeda nie rozumiano, dlaczego mistrz Käutner tak skupia się na wewnętrznej kondycji bohaterki. Dzięki głosowi z offu znamy niemalże każdą myśl Franziski (po co taki Antonioni nigdy by nie sięgnął) i gdy taki zabieg często bywa męczący, w DIE ROTE dopełnia on nie tylko wspaniałego portretu kobiety na egzystencjalnym rozdrożu, ale też tworzy ten przewrotny meta kontekst, gdzie osobiste problemy bohaterki zderzają się z maskowaną Adenauerowską małą stabilizacją nierozliczoną traumą całego narodu. Helmut Käutner – wielki mistrz i niedoceniony budowniczy mostów między starym i nowym kinem niemieckim.