Diuna to taka grecka epopeja z elementami fantasy co czyni z niej na siłę SF. Nic nowatorskiego w tym filmie nie ma, co już było w innych filmach wcześniej. Ocena 8.7 jest megazawyżona - na 8 to film powinien mieć chociaż kilka scen zapierających dech, wzruszających, zaskakujących, że ma się ochotę do nich wrócić i obejrzeć jeszcze raz. A tu nic - wieje pustką jak na tej pustyni. Ale najgorsze w nim jest poszatkowanie różnych wątków, które przeskakują w fabule nagle i niezrozumiale powodując wrażenie braku ciągłości opowieści, jakby reżyser powycinał z nich spajające je sceny. W pierwszej części historia ma swoje continuum i uruchamia przynajmiej ciekawość obejrzenia do końca, a w drugiej części w połowie filmu nawet tego zaczyna brakować. Ważne sceny dla fabuły, jak na przykład pierwsza jazda bohatera na czerwiu nie wciskają w fotel, a w dobrze zrobionym filmie nawet scena spadającego widelca ze stołu może dać piorunujący efekt. Tak więc nie rozumiem tego wielkiego zachwytu fanów Diuny nad tym filmem, próbujących uczynić z niego wręcz ikonę "gatunku".