Nie jestem pewien po wczorajszym seansie, czy "Diuna: Część druga" to rzeczywiście sci-fi definiujące pokolenie na miarę "Władcy pierścieni" czy "Gwiezdnych wojen", jak sugerują recenzenci w rozlewającym się wszędzie, zaraźliwym, ale i chyba jednak przesadnym entuzjazmie, choć z pewnością to czołówka najbardziej widowiskowych i strzelistych epopei w historii, przynajmniej równie immersyjna, co jedynka. Niemniej, całościowo to moim skromnym zdaniem przynajmniej klasa niżej: sprowadzając to do ocen, z 8,5 ze wskazaniem na 9/10 dla części pierwszej zszedłbym w tym wypadku do 7,5 ze wskazaniem na 8/10.

Niby pomimo rozmachu "Cześć drugs" nie zapomina o intymności i relacjach między bohaterami, ale zarazem poszerzając uniwersum wypłaszcza głębię oryginału i choć rozumiem, że adaptacja tak obszernego materiału nieuchronnie wiąże się z uproszczeniami i zmianami, to nie rozumiem nadmiernej trywializacji motywów czy wręcz krzywdzenia niektórych postaci (zwłaszcza, że nie zabrakło przestrzeni na pomysły twórców...); choćby Jessica wydaje się zmarnowanym potencjałem po fantastycznym nakreśleniu jej w jedynce, a antagoniści na dłuższą metę trochę przynudzają.

Najłatwiej scharakteryzować problem w taki sposób, że o ile jedynka doskonale oddawała frazę "mniej znaczy więcej" i służył jej też kontemplacyjny duch, tajemniczy mistycyzm, miejsce na oddech, dzięki czemu nosiła znamiona art-house'owej superprodukcji, tak dwójka to już bardziej typowy blockbuster, choć co ciekawe, pomimo pozornej dynamiki wskazałbym tutaj więcej dłużyzn czy beznamiętności, podczas gdy w płynącej nieśpiesznie jedynce odczuwałem znużenie co najwyżej dopiero pod koniec. Jest też delikatny błąd obsadowy: Christopher Walken forever, ale kurczaki, o ile wieści o jego dołączeniu do obsady przyjmowałem z radością, tak niestety, ale nie do końca się sprawdza; ktoś o manierze Ralpha Fiennesa byłby tutaj lepszy.

W każdym razie, jedynkę widziałem jesienią 2021 roku w IMAX-ie i powtarzałem na HBO Max w ubiegłą niedzielę. I szczerze, chętniej wróciłbym w tej chwili znowu do niej, niż do "Części drugiej"... To wciąż majestatyczne i dostojne kino, który opowiada o czymś, co Hollywood raczej omija (np. studiuje horror fanatyzmu, robiąc z niego tragiczną przypowieść) i ma fantastyczną obsadę (Chalamet naprawdę dowiózł!), a przede wszystkim sięga realizatorskiego arcydzieła (prawdopodobnie powtórzy wszystkie oscarowe nominacje techniczne jedynki), ale nie jestem taki pewien, czy w tym strzelistym kościele jest Bóg: reżysersko może i nawet trochę w górę, ale scenariuszowo zdecydowanie w dół: spłyca niuanse poprzednika i pierwowzoru.