W większości nowych filmów robi się je inaczej niż w takim Django.
Tutaj wyraźnie zastosowano klasyczne podejście - tradycyjne efekty ze sztuczną krwią, charakteryzacją. Do tego jest odpowiedni sprzęt: aktorom daje się w odpowiednie miejsca małe pojemniczki ze sztuczną krwią i je rozrywa w trakcie kręcenia. Do sikania stosuje się wężyki i po prostu tryska pod ciśnieniem. Robi się, to "na chłopski rozum", ale specjaliści od tego mają odpowiednie przygotowane, bezpieczne zabawki. Do tego dochodzą sztuczne kończyny i inne fragmenty ciała (upakowane w ciuchy aktora) które można bardziej efektownie rozerwać . To że aktor leży na podłodze to nie znaczy że całe ciało które widzisz w ujęciu jest prawdziwe.

Teraz się to najczęściej dodaje po kręceniu w komputerze i są 2 nowoczesne metody (które niestety nie dają takich efektownych bryzgów keczapu i zwykle nie malują ścian - chociaż da się to też zrobić):
1. nagrywa się eksplozje, bryzgi sztucznej krwi na zielonym tle (są całe magazyny takich nagrań, można nawet je zakupić w internecie) i potem nanosi się na film gdzie potrzeba; wygląda w miarę realistycznie, ale często brakuje fizyczności, interakcji z otoczeniem (o ile graficy nie dorobią tego, co jest znacznie bardziej kosztowne)
2. CGI - renderowane przy użyciu komputera przy pomocy algorytmów i grafików oraz animatorów. Najczęściej jako efekty cząsteczkowe. Sprawdza się doskonale w filmach 3D, ale może wyglądać sztucznie (Da się to zrobić bardzo realistycznie, ale w 99% przypadków robią z tego przegięty sztuczny szajs)

Te metody stosuje się również w przypadku mgły, dymów, cieczy czy wybuchów.