W żadnym filmie ostatnich lat nie było tak genialnych dialogów jak w tym.
Są po prostu wyjątkowe.

Kozackość niektórych scen wbija w ziemię:

Do najlepszych scen zaliczam: scenę rozmowy Shultza z Wielkim tatuśkiem - najpierw ostra jazda a potem nagła zamiana frontu kiedy padają słowa klucze: Drogi Panie, być może źle zaczęliśmy...
Do tego później próba ustalenia jak mają zwracać się i traktować Django ;))
Kolejna to kłótnia o czapki - chłopaków z "ku klux klan", od momentu jak padają słowa, Dona że ni cholery przez te cholerstwo nic nie widzę...
i gościa który wchodzi w scenę by rozwiązać problem tekstem, myślę, że wszyscy uważamy, że worki były niezłym pomysłem...; ))
Scena zabicia fałszywego szeryfa - oraz komentarz że sytuacja może się wydawać nieco zawstydzajaca...;))
I mnóstwo innych.

Zwłaszcza dobroduszny Waltz jako Shultz wyróżnia się talentem doboru właściwych słów do okoliczności a jednocześnie także klasą, wdziękiem
oraz nienagannymi manierami jak przystało na prawdziwego dżentelmena. Ach jak mi brakuje w realnym świecie takich osobowości: )
To czym się zajmuje (łowca nagród - zabijanie złych ludzi) i to jaki jest, daje magiczny efekt.
U jego boku Django - były niewolnik, który ze względu na potrzebę chwili zostaje jego lokajem lub kompanem w zależności od kontekstu.
Już samo to w sobie mnie śmieszy. I tak sobie podróżują
Poza tym mamy licznych obserwatorów (to zdziwienie na twarzach) podróży naszych jegomości przez dziki zachód.

Są tutaj głosy porównujące np ten film do starych spaghetti westernów Sergio Leone, albo innych filmów.
Widać nawiązania i widać wpływy ale nie dajmy się zwariować to kompletnie inne kino.
Tarantino się tutaj bawi, wplata całe multum wątków komediowych. I trzeba to traktować z przymrużeniem oka. Widać, że jest gościem, który się czuje dobrze sam ze sobą i tacy są jego bohaterowie Django i Shultz.

Pozwolę sobie na mała refleksję:

Jednym z większych problemów jakie można mieć z kinem to oczekiwanie, że dany film będzie "jakiś" a potem wzbudzanie w sobie
pragnienia by był taki jakim się wydaje,że powinien być. Z akcentem na wydaje mi się, że taki być powinien.
Jeśli tylko takie małe marzenie się nie spełnia w trakcie oglądania lub po - rodzi to uczucie rozczarowania. Taka postawa
zabiera radość z oglądania filmów ale także i ogólnie z życia jeśli jest przez ludzi stosowana.
Widzę to obserwując i czytając dialogi-walki, niektórych komentujących. Gdzie celem staje się udowodnienie racji bez względu na koszty, bo przecież to nie powinno zostać wykonane tak, a powinno zostać wykonane tak a skoro
nie jest wykonane tak jak ja chciałbym żeby to zostało wykonane, to ja jestem strasznie nieszczęśliwy.
Ale każdy jest odpowiedzialny za swoje życie i rozgrywa je jak chce no i odbiera je jak chce.; )

Mi film Tarantino smakuje wyśmienicie i pozdrawiam wszystkich podobnego zdania. Jeśli w swojej pamięci, odszukacie filmy, które zawierają dialogi w takim klimacie jak w Django dajcie znać.