Potęga tego filmu (wg mnie) polega na klimacie scenach brutalnej, przesadzonej ale potwornie sugestywnej akcji. Film pokazuje jak zły jest rasizm, jak ludzie mogą być bezwzględni a zarazem podchodzi do tego z humorem, ciekawą hisorią i charyzmatycznymi bohaterami. Właśnie dlatego uważam że ten film jest wielki i należy do moich ulubionych. No takie jest moje zdanie.

Kurcze, czy naprawdę nie rozumiesz tego, że nie każdy film musi być realistyczny? Oceniając tekst kultury (film, książkę, album muzyczny czy nawet grę komputerową), warto wziąć pod uwagę tzw. konwencję. Tarantinowska estetyka opiera się przede wszystkim na pastiszu i na żonglerce nawiązaniami z historii kinematografii (w filmie wykorzystane są liczne cytaty ze starszych filmów lub ich parafrazy oraz coś na kształt coverów ujęć). Last but not least, produkcje Tarantino ociekają przemocą (i nie jest to bezsensowne, poczytaj sobie choćby książki słoweńskiego filozofa Slavoja Žižka, zwłaszcza Violence. Six sideways reflections). Pooglądaj klasyczne spaghetti westerny, zapoznaj się z produkcjami Sergio Leone oraz z pierwszą wersją filmu Django, którą wyreżyserował Sergio Corbucci. Spójrz szerzej, a dostrzeżesz np. to, że Franco Nero, który w 1966 roku grał tytułowego Django, w krytykowanym przez Ciebie filmie z 2012 prosi o przeliterowanie tego imienia. Wydaje mi się, że jestem za cienki w uszach, żeby wyłapać wszystkie smaczki z takich filmów jak ten. Mam zbyt małą wiedzę o filmie, żeby to wszystko zrozumieć, ale cieszę się, że rozumiem choć część. Reasumując: czasem coś wydaje się być głupie, ale może po prostu tego nie rozumiemy?

Możliwe możliwe...tak czy siak druga połowa filmu mnie zirytowała nawet jeśli to pastisz. Nawet jeśli go nie byłem w stanie wychwycić :-).

Death Proof bardzo mi się podobał a Django do momentu po zabiciu tej trójki braci. Co zresztą bardzo mnie pozytywnie zaskoczyło główny wątek fabularny został rozwiązany tak szybko a nie jak spodziewałem się na koniec filmu. Pierwszą wersję Django muszę oczywiście zobaczyć.