możesz z jego filmu wziąć to, co na wierzchu - pulpę, niewyszukaną konwencję, tu trochę
gangsterki, tu komedii, tu żart o burgerach a za chwilę zabójstwo, tu murzyna na koniu, murzyna
w niebieski wdzianku rewolty, gdzie indziej trochę sadyzmu, przemocy w najlepszym wydaniu.
możesz lizać po wierzchu i mówić: te filmy może i są o niczym, ale są spoko, można je potem
cytować, są zabawne, dobrze nakręcone, to świetne kino, autorskie, takie nowoczesne.
możesz też lizać głębiej - i myślę, że Tarantino dobrze o tym wiedział, kręcąc i nakręcając w
scenariuszu ową głębię, a także naturalną skłonność widza do doszukiwania się sensu w tym
co na ekranie.
myślę, jeśli tam jest głębia, to jest szczególne nurkowanie - bo przecież szukamy jej w pulpie, na
śmietniku popkultury. filmy nie sugerują tu wysokiego A.
to jest też sztuka - przez coś prostego ukazać co wyjątkowo trudnego.
myślę, że odkodowanie wysokiego w "niskim obrazowaniu" jest wyjątkowo trudne. bo jak tu te
filmy traktować dosłownie? nawet, jeśli są komiksowe - czy powinniśmy dosłownie traktować te
historyjki o strzelaniu czarnuchowi w twarz przez boski przypadek, na boskim wyboju. i czemu
czarnuchowi odpada twarz, wypada mózg - potem całe to zbieranie kawałek po kawałeczku,
Wolf, który akurat jest na przyjęciu ( w Django też jest chyba taka scena. Arystokratyczne przyjątko,
nieprawdaż?). plus Kawa, Kawa serwowana przez Pana Tarantino.
czy to wszystko naprawdę nic nie znaczy.
a nawet, jeśli znaczy, mało to uchwytne. Znaczenia są rozmyte.
Tarantino to magik. Kręcić Wielkie Kino z Zakresu Kultury Wysokiej w sztafażu kina popularnego.
Oczywiście jego filmy nie każdego zadowolą - trzeba jednak być amatorem rozbudowanych
dialogów, cokolwiek z nich się wyciąga.