Wielki debiut Godarda będący jednym z pierwszych i najgłośniejszych francuskich dzieł nowofalowych. Właśnie ten film uczynił gwiazdę z Jean-Paula Belmondo i na jego planie Godard poznał swoją przyszłą żonę, Annę Karinę.
Michel Poiccard (znany też pod nazwiskiem Laszlo Kovacs) to beztroski złodziej samochodów zajmujący się też okazyjnym biciem ludzi (w celach zarobkowych, rzecz jasna). Pewnego dnia zabija ścigającego go policjanta co sprowadza na niego nie lada kłopoty. Ukrywa się (chociaż wieczne spacery po mieścieciężko nazwać ukrywaniem się) w Paryżu, gdzie ma zamiar odebrać tylko pieniądze i czym prędzej uciec do Włoch. Problemem jest jednak zastanie jego dłużnika, więc Michele cierpliwie czeka, przy okazji spotykając swoją starą kochankę, Patricię. Michel nieustannie próbuje namówić ją na seks zapewniając ją o swojej miłości i w międzyczasie otrzymujemy filozoficzne konwersacje o życiu. Tymczasem policja jest już na jego tropie...
Z założenia miał to być kryminał noir i choć sam poczatek jest właśnie tak stylizowany, to szybko film rozwija się już w innym (chciałoby się rzec - godardowskim) kierunku. Ale później widać jeszcze czasem inspiracje czarnym kinem amerykańskim. Świetne (choć często bardzo proste i niby normalne) zdjęcia, rewelacyjna muzyka i świetny klimacik. Belmondo jako Michel, luzak w garniturku, z kapelusikiem i fajką w ustach stylizowany na Bogarta (jest nawet scena, w której przygląda się jego zdjęciom), to bohater dla tego filmu idealny. Anna Karina, jak zwykle śliczna i bardzo kobieca - taka "przypadkowa femme fatale". A czemu? Bo jest po prostu kobietą. Godard idealnie ukazuje relacje damsko-męskie i zadaje wiele życiowych pytań, a "Do utraty tchu" jest filmem, w którym już od początku wiadomo, że jest filmem wyjątkowym. Poza tym, po obejrzeniu trzech dzieł tego pana jestem skłonny stwierdzić, że ma wsobie coś z Jima Jarmuscha iQuentinaTarantino, choć twierdzenie to powinno być oczywiście odwrotne (to u nich widać inspiracjeGodardem). Luźne i często przypadkowedialogi, czasem brak jakiejś większej spójności fabularnej czyraczej reakcji przyczynowo-skutkowej. Sam nie wiemjak to właściwie nazwać. Po prostu "Do utraty tchu".