Oglądając go miałem masę skojarzeń z takimi filmami jak "Dzikość serca", czy szczególnie z "PulpFiction"(..a już w szczególności sypioalniana rozmowa Butcha z żoną) ..po części wszystkie one jakoś wywodzą się z "Do utraty tchu". Kinowy autotematyzm, komiksowy rysunek postaci, efekciarstwo, zwodzenie widza w kierunku pobocznych wątków, używanie na ekranie efektu czasu rzeczywistego itp..itd. Być może prawdą jest że film twórcom tak po prostu wyszedł,bo...nie znali się na kręceniu filmów.Ale, przypadkiem czy nie, w jakiś sposób antycypowali rozwój języka filmowego.