To cholernie uporządkowany chaos. Każda sekwencja zdaje się być improwizacją. Jeśli jednak przyjrzeć się bliżej, postaci uwielbiają tu cytować siebie nawzajem, wspominać minione wydarzenia oraz zapowiadać przyszłe. Nawet z pozoru niechlujne kadry, były zaplanowane. W taki sposób tworzy się legendarne dzieła.

Na korzyść "Do utraty tchu" przemawia też zupełnie nowe podejście do narracji, przedstawiania postaci, moralności... To dzieło które wstrząsnęło kinem. Sprowokowało narodziny setek naśladowców takiego stylu reżyserskiego. To przełom...

A jednak nie potrafię paść przed tym filmem i wykrzyczeć, że to jeden z moich ulubionych obrazów. To bardziej dla mnie moment w którym mogłem obserwować narodziny wyjątkowego zjawiska w kinematografii... Zjawiska które doprowadziło do powstania znacznie lepszych produkcji. Dlatego też moja ocena będzie niższa niż ta zwykle używana względem obrazu Godarda. Mam nadzieję że zrozumiecie.