„Do zobaczenia w zaświatach” to film o ciężarze historycznym i humanistycznym, który stara się połączyć dramat wojenny z opowieścią o przyjaźni, wyrównywaniu rachunków i tworzeniu nowej tożsamości po traumie. Na tle zrujnowanej Francji tuż po I wojnie światowej poznajemy Alberta Maillarda i Édouarda Péricourta, dwóch mężczyzn, których losy splatają się w sposób niespodziewany, i którzy, zranieni przez wojnę i zdradzeni przez system, próbują przetrwać i dać wyraz swojej złożonej rzeczywistości.

Film ma w sobie momenty prawdziwej siły, estetyka jest spójna, obraz często operuje bogatą wizualnie melancholią, a relacja między głównymi bohaterami zyskuje na autentyczności, gdy pojawia się mieszanka braterstwa, winy i desperackiej potrzeby odzyskania godności. To w tych fragmentach, kiedy przekształcają traumę w teatralny performance, i wykorzystują sztukę jako narzędzie zemsty i rehabilitacji, „Do zobaczenia w zaświatach” pokazuje swój najlepszy potencjał.

Z drugiej strony film momentami cierpi z powodu nadmiaru ambicji w komponowaniu warstw, ciężar moralny, satyra społeczna i osobiste dramaty próbują współistnieć, ale nie zawsze znajdują płynne połączenie. Niektóre wątki zostają zasugerowane silnie, tylko po to, by potem przejść zbyt szybko dalej, przez co widz może poczuć, że nie wszystkie emocje zostały w pełni rozwinięte. Tempo bywa nierówne, są sekwencje, które świetnie narastają, i takie, które zbyt długo trzymają widza w stagnacji. Ostatecznie film robi mocne rzeczy, ale nie zawsze dogania ich konsekwencją, przez co wrażenie po seansie jest mieszane: podziw za ambicję i wykonanie przeplata się z poczuciem, że mogło to uderzyć głębiej.