Nie oglądałem trailera, nie zastanawiałem się zbytnio nad tym co obejrzeć poza tym, że znów dawno nie oglądałem żadnego ciekawego kina grozy. I puff... Tak powstał (nie chocapic) pomysł na "Night House".

Żeby się nie rozwlekać, bo nie chce mi się pisać epopei narodowych, jak to mam niekiedy w zwyczaju po obejrzeniu jakiegoś filmu tu na filmwebie - film jest jednym z ciekawszych horrorów ostatnich dwóch lat. Dziwne, że przeszedł bez echa, bo w miarę historia trzyma się kupy, gra aktorska jest jak najbardziej spoko i ogląda się to po prostu dobrze. Dramat traktujący o depresji po utracie bliskiej osoby miesza się tu z horrorem, ale David Bruckner (reżyser) trzyma to wszystko w ryzach, nieśpiesznie budując tło fabularne oraz stosując środki oferowane przez gatunek najlepiej jak potrafi. Na polu reżyserskim nie ma sobie nic do zarzucenia. Scenarzyści trochę jednak skaszanili, bowiem opowieść mogła też uderzyć w tony kryminału - nie chce mi się wierzyć, że mąż głównej bohaterki (Owen) nie zwróciłby po jakimś czasie uwagi policji na siebie dokonując mordów na kobietach, by zaspokoić demona (nicość, śmierć), który czyhał na życie jego żony. W sumie to prawda ekranu, a w tej wszystko się może zdarzyć, łącznie z brakiem zainteresowania zaginionymi kobietami. Dzisiaj raczej ktoś, kto jest seryjnym mordercą miałby już o wiele trudniej z zacieraniem śladów i ukrywaniem swojego drugiego życia, ale to tylko tak na marginesie.
Film sam w sobie jest wart polecenia dla osób poszukujących niespiesznego horroru, który nie będzie ich atakować co chwila jumpscenkami.