Wesele Wojtka Smarzowskiego ukazywało zaściankowość, brud i - jak powiedziałaby Weronika M.-P. - "żółć" polskiego społeczeństwa. Przy tym wszystkim produkcja ta była niezwykle przemyślana, dobrze zmontowana i wiarygodnie zagrana. Dom zły idealnie wpasowuje się w tę konwencję. Zaryzykowałbym nawet stwierdzenie, iż jest to korzeń, z którego wyrosło pokolenie bawiące się i pijące za zdrowie państwa młodych. Ten, osadzony w realiach PRL-u, dramat (czy - jak chcą plakaty - "thriller") przedstawia obraz śmierdzącej niedestylowanym bimbrem, donoszącej na wszystkich i dla zysku gotowej zapomnieć o katolickich wartościach mordy Polaka. Przyznam, że nie w pełni zgadzam się z takim stawianiem sprawy. W końcu w innym miejscu historia ta wyglądać mogłaby zupełnie inaczej. Sęk w tym, że Smarzowski nie zostawia uchylonej furtki, krzycząc przy tym "tacy byliśmy, wiele z tego pozostało do dziś". Tak czy inaczej - Dom zły to perełka w zaledwie tandetnych wytworów rodzimej kinematografii ostatnich lat.

Zachęcam do lektury moich felietonów: http://ja.gram.pl/Spayki/