Jeden z najlepszych polskich filmów ostatnich kliku lat. Nie wiem tylko, skąd te porównania do Tarantino, bo oprócz zaburzonej chronologii i mnogości planów narracyjnych to zupełnie inna bajka. Do Coenów Smarzowskiemu trochę bliżej, ale promować film jako "polskie Fargo" to gruba przesada. Reżyser kontynuje swój zamysł zapoczątkowany w "Weselu", czyli ukazuje ciemną stronę naszej, polskiej (ludzkiej?) natury. Tym razem wziął pod lupę PGRowską wieś przełomu lat 70/80. Mimo to "Domu złego" nie określiłbym portretem socjologicznym mieszkańców komunistycznych PGRów, choćby ze względu na trochę zbyt przerysowane postaci (mam na myśli
zwłaszcza zachowanie policjantów podczas wizji lokalnej. Wszędobylski brud, obłuda i pijaństwo to tylko tło do trzymającej w napięciu, inteligentnie opowiedzianej, wieloznacznej historii. Atmosferę niepokoju i zagubienia potęguje chaotyczny montaż i świetna, psychodeliczna muzyka Mikołaja Trzaski. Do tego bardzo dobre aktorstwo (szczególnie Marian Dziędziel i Kinga Preis.) i mamy kino na światowym poziomie.