Rzadko w polskiej kinematografii otrzymujemy tak wnikliwy i oddający polskie realia film.
Wojciech Smarzowski opanował sztukę obrzydzania polskimi przywarami, do perfekcji.
Ukazał obraz PRL-u gnijącego od korupcji i machlojek.
Kombinatorzy i funkcjonariusze jak pasożyty wyzyskiwały sytem.

Ukazał nam to w historii godnej zachodniego kina, i nic dziwnego że
znawcy kina porównują film do fargo, lecz moim zdaniem dwa wątki
to za mało.
Dla mnie film ma raczej atmosferę i wszech obecne obrzydzenie podobne do
Gruz 200.
Wszystko co widzimy na ekranie to bardzo dobra rozgrywka między,
człowiekiem zamieszanym w zbrodnie, po którego wyciągał ręce
kulejący wówczas system sprawiedliwości.
Dlaczego kulejący każdy chyba zna sprawę Stanisława Wawrzeckiego i jego procesu w aferze mięsnej.
Czyli popisowe propagandy PRL-owskiego systemy sprawiedliwości.
Czy bardziej adekwatne do filmu pojmanie rzekomego Wampira z Katowic (Zdzisław Marchwicki i jego brat).
Które miało ukazać społeczeństwu jakim doskonałym organem w państwie polskim jest MO i jak surowe jest.

W domu złym mamy tą samą kalkę kozła ofiarnego wplątanego przez polityczne i prywatne machlojki ludzi u władzy.

Osobiście mnie film nie zaskoczył, był na doskonałym poziomie
aktorskim.
Obsada naszpikowana najlepszymi polskimi aktorami.
Lecz film nie daje widzowi satysfakcji żadna postać nie jest wiarygodna,
każda ma za paznokciami jakiś brud z przeszłości i te zadry powodują że
praktycznie nie da się z nimi utożsamić, ciężko zrozumieć ich decyzje.

Każdy widz dostaje inną interpretację filmu, bo każdy nosi inny bagaż
wspomnień.

Lecz dzięki takiemu kinu wiara w polskie produkcje powraca.
Film godny uwagi każdego kto kocha brudne i nie estetyczne kryminały.