Nic, tylko się zgodzić. Również napaliłem się - bo tyle pozytywnych recenzji polskiego filmu dawno nie czytałem; ba! nawet porównania do Tarantino były. I co? I jest film chaotyczny, przerysowany, z aktorami, którzy niestety zdążyli się opatrzeć (czy to tak trudno znaleźć i zatrudnić jakieś nieznane twarze? Albo wziąć naturszczyków - vide: Przepraszam, czy tu biją?), z których tak naprawdę kreację tworzy tylko Bartłomiej Topa. Właśnie on, muzyka (oryginalna plus Dezerter w jednej scenie) oraz trochę nawiązań do Pasikowskiego - raz udanych, raz nie - to najmocniejsze i w sumie jedyne plusy tego filmu.