Lester jak sam powiedział poślubił swoją najlepszą przyjaciółkę. Możliwe, że nigdy nie czuł do niej pociągu seksualnego. Gdy spotkał Kathy, której uroda jest zniewalająca uświadomił sobie, że nie chce spędzić reszty życia ze swoją żoną i stać go na uzyskanie o wiele atrakcyjniejszej partnerki. Apropo dłużniczki sądzę, że Lester od początku wierzył, że odzyskają ten dom. Moim zdaniem jest to o wiele lepszy film od utrzymanego w podobnym klimacie "Miasta gniewu".

Miasta gniewu nie oglądałem, więc nie porównuje. To nie jest żadne usprawiedliwienie tylko nieodpowiedzialność. Zachował się jak gówniarz. Jak można w taki sposób krzywdzić najbliższych? Z dnia na dzień rujnując to, co budowało się latami i to, co było całym światem dla żony i dzieciaków.

Nie staram się go usprawiedliwić. Dla jego żony i dzieci było to wszystkim, lecz on czuł się tam uwięziony. Z drugiej strony sam wspominał, że gdy był mały jego ojciec również odszedł dlatego powinien wiedzieć jaką krzywdę wyrządza swoim dzieciom. Napisałeś, że jest on irytujący. Moim zdaniem nie sam bohater jest taki, lecz rola Rona Eldarda.

Jeden z lepszych wątków na forum tego filmu, dziękuję - bardzo dobre podsumowanie.

Film łzawy, sentymentalny. Film, w którym niemalże wszyscy główni bohaterowie są irytujący, ale rzeczywiście najbardziej – Burdon – niedojrzały, nadgorliwy, wykorzystujący pozycję władzy, dzięki któremu mamy tak naprawdę tragedię, której dałoby się uniknąć dzięki zwyczajnej ludzkiej rozmowie i porozumieniu. Jednakże cała historia jest nastawiona na wywarcie emocjonalnego rezonansu u widza, czasami przydługawa, zbyt przewidywalna, nadgorliwa w rokowaniu najbardziej pesymistycznych wątków. Historia dedykowana płomiennym miłośnikom (melo)dramatów.