W tym filmie bardzo podobał mi się jeden z głównych motywów, jakim jest kult siły obowiązujący wśród młodych ludzi. Zwycięzcami są ci, którzy okazują jak najgrubszy pancerz, którzy najczęściej mówią "nieważne". Postać stworzona przez Leo była dla mnie bardzo intrygująca, jako osoba, której nikt i nic nie jest potrzebne. Wykorzystuje ludzi dla chwilowych potrzeb, z czego ofiary zdają sobie sprawę, ale jednak ciągną do tego niezależnego, zabawnego herosa, który zachęcony ich aprobatą wzmaga swoją agresję względem słabszych. To człowiek, który potrafi "zgnoić" dla potrzeb towarzystwa. Nie wiem czy bardziej przerażający są tacy ludzie, które wśród młodych często zajmują czołówke śmietanki towarzyskiej, czy ludzi absorbujący takie zachowanie i czekający na zorganizowanie im widowiska vel igrzysk, gdzie poleje się krew niewinnych-slabych. W filmie podobało mi się także, typowa cecha młodości, którą sama odczuwałam, potrzeba robienia rzeczy ciekawych, kult szczęscia i wesołości. Gdzie synonimem smutku jest słabość, a konsekwencją alienacja. Towarzystwo prześcigując się w oryginalności przekraczania granic, w rzeczywistości cierpi z powodu ich braku. W towrzystwie, stosując się do obowiązujących zasad, tryskamy radością, która podszyta jest dojmująca pustką, wybuchającą gdy spojrzymy sobie w twarz.