W krótkometrażowym "Doodlebug" dane jest nam oglądać nawiedzonego osobnika, który bez opamiętania ugania się za jakimś insektem po swoim niewielkim mieszkanku. Gdy udaje mu się go wreszcie dopaść, zabija go swoim butem. Problem w tym, że tym robakiem jest... on sam, uśmierca zatem samego siebie. Monstrualny but rozgniata go na miazgę. Rzeczą, która go najbardziej irytowała, był on sam. Człowiek jest tylko nędznym robakiem, wartym nie więcej niż rozdeptania. Ażeby poradzić sobie w świecie, który jawi się jako zagrożenie, miejsce brudne i pełne zła, jedynym wyjściem jest swoista adaptacja. Przetrwanie umożliwi przybranie takich barw ochronnych jak podłość, przebiegłość, zdolność do zrobienia komuś krzywdy. Człowiek jest zły, mówi Nolan. W jego świecie niewiele jest miejsca na dobro, współczucie czy litość. Nolan przekonuje, że w głębi duszy ludzie, wybierając między tym, co słuszne, a tym, co się opłaca i/lub jest wygodne, zdecydują się na to drugie. Nawet jeśli się zreflektują, staną po właściwej stronie, to będzie już za późno i świat wymierzy im karę. Między innymi strach przed nią paraliżuje człowieka odbierając mu godność i skłaniając do wybrania łatwiejszego wyjścia. Tu się też Nolan różni od Kafki. Pisarz odbierał ludziom wybór. Reżyser idzie dalej, on im go daje i dlatego jest daleko bardziej przerażający. Jego bohater świadomie wybierają zło. Zrobi wszystko, żeby uzyskać szczęście. A "wszystko", jak wiadomo, jest bardzo groźne. "Wszystko" może oznaczać, że zdobycie upragnionego celu, choćby nie wiadomo jak był fantasmagoryczny, pociągnie za sobą rezygnację z jakichkolwiek zasad, przekroczenie granic wyznaczonych przez szczytowe osiągnięcie istoty ludzkiej: moralność. (kopia)