Seans Dooma przypomina mi oglądanie dobrego, B-klasowego trashu sprzed 3 dekad. Twórcy obrali najprostszą, ale też najbardziej słuszną drogę w adaptowaniu gry - stworzyć film tak ejtisowy jak tylko się da. Mamy wszystko co kochamy w filmach pokroju Obcy: Decydujące Starcie, Predator (czy nawet Uniwersalny Żołnierz, biorąc pod uwagę finalny pojedynek) - dużo testosteronu, dużo krwi i dużo potworów. Na dokładkę mam sporo praktycznych efektów specjalnych i charakteryzacji, oraz gwiazdorską obsadę - The Rocka, Karla Urbana w rolach nakoksowanych kosmicznych mariens, nominowaną do Oscara Rosumand Pike, oraz Richarda Drakea jak zwykle doskonałego w roli obleśnego psychola. Doom dostarcza sporo czystego guilty pleasure, niezbyt ambitnej, prostej jak konstrukcja cepa, ale skutecznej rozrywki w starym stylu. Dla tych, którzy tęsknią za czasami w których kinami dominowali mieśniący pokroju Scharzeneggera i Stallone, gumowe potwory, wszyscy rzucali k*rwami na prawo i lewo, wszędzie lała się czerwona farba.
Czy film jest odtwórczy - owszem. Głupi - i to jak? Kiczowaty - totalnie. Ale to czyni go jeszcze zabawniejszym w oglądaniu. I wbrew pozorom, takie też były gry z serii Doom. To była kolejna wariacja na temat Obcego, Predatora, czy innych akcyjniaków z lat 80, dlatego podejście twórców było jak najbardziej trafne.

Jedyne do czego mogę autentycznie się przyczepić do dosyć przydługawy wstęp pełen zbędnych wątków i ekspozycji, oraz kretyński pomysł aby zastąpić demony zombiakami i mutantami powstałymi na skutek wirusa.

Doom nie jest dobrym filmem, ale jeżeli ktoś ma sentyment do kina klasy B z całym dobrodziejstwem inwentarza, ma sentyment do Obcego, Predatora i wszystkich ich naśladowców, powinien bawić się dobrze.