Rodzina małego Adama wróciła do domu i na wstępie jego rodzice się kłócą. Są to rzeczy trywialne jak smród potu czy zapach wody kolońskiej. Ojciec trzyma w ręku butelkę piwa co może sygnalizować, że nadużywa tego specyfiku. Nie wierząc żonie pyta syna z kim rozmawiali w sklepie, a gdy słyszy odpowiedź insynuuje, że matka kazała mu tak powiedzieć. Po chwili opiekunowie wychodzą na zewnątrz, gdzie miejsce ma rękoczynem. Akcja przenosi się do czasów właściwych jak główny bohater ma wiek nastoletni. Mama woła go na śniadanie, które spożywa razem z młodszym bratem.

Kobieta uczy się by zostać agentem nieruchomości. Przed szkołą Adam spotyka swojego przyjaciela Keitha, który pali jakiś towar. Chłopaki postanawiają się zerwać z pierwszej lekcji, czyli testu z historii na który się nie uczyli. Idą do sklepu z płytami muzycznymi, gdzie sprzedawca bardzo nieuprzejmie ich traktuję, więc odpłacają mu tym samym. Następnego dnia na lekcji nauczyciel zadaję im pracę domową by opisać wydarzenie, które zmieniło ich życie. Zamiast tego chłopcy decydują się wyjechać do Venice by nauczyć Adama podrywać dziewczyny. Nastolatek poznaję buntowniczą Alice, która wprowadza go w świat używek.

Na początku sądziłam, że głównym tematem będzie dorastanie wśród toksycznych rodziców, którzy robią częste awantury. Pomyliłam się, mamy tutaj sytuację podobną jak w ''Breaking Bad'' u Jessego oraz trzech innych produkcjach ''Mój piękny syn'' (2018), ''Trzynastka (2003) i ''Odzyskać córkę'' (2006). Różnica jest w tym, że to nie rodzice tutaj walczą o wyjście na dobrą drogę. Wspólnym jest fakt stoczenia się głównego bohatera przez kobietę. Mamy szantaże emocjonalne i wspólne degenerowanie się. Jest to całkiem dobre kino psychologiczne z przesłaniem dla widza by nie wpadać w bagno narkotyków i tego do czego sprowadzają człowieka. Główny bohater przechodzi przemianę z nieśmiałego dzieciaka w agresywnego narkomana zależnego od swojej dziewczyny i narkotyków. Każdy świetnie zagrał a muzyka jest chyba najmocniejszą stroną tego filmu. Mamy zarówno rockowe kawałki jak i muzykę klasyczną skomponowaną przez Petera Gregsona. Moja ocena to 6/10.