Film prawie piękny; niesamowite „kolory” [bajeczna charakteryzacja i scenografia] oraz montaż efektów dźwiękowych [za co obraz dostał Oskara]; cała ta otoczka na prawdziwie wysokim poziomie dla tych, którzy lubują się w tego typu kostiumowych widowiskach; do tego wspaniała muzyka Wojciecha Kilara, która wprowadza w odpowiednią atmosferę i pozwala tym bardziej uchwycić piękno poszczególnych scen filmu; piękno… tak… oglądając można niekiedy odnieść wrażenie, że to wszystko co pracuje na ten film, jest tylko sposobem na ukrycie tego, że ekranizacja zwyczajnie nie posiada jakiejś jakby to nazwać – głębi; i choć gra aktorów [mam tu na myśli przede wszystkim Oldmana] nie próbuje, bo jest dostosowana do estetycznie wysokich walorów filmu, nie do końca go ratuje; jest to tak, jakby obraz rozłożony na czynniki pierwsze, które same w sobie są dobrane i tworzą w całości coś artystycznie wspaniałego nie przemawiały, jak dla mnie przynajmniej, pod względem przekazu; pomimo znakomitej gry sam Dracula nie wydaje się być postacią tragiczną, dotkniętą przez los, i przez niego również uwarunkowaną; chcę powiedzieć, iż nie dostrzegam, inaczej, nie biorę udziału w przeżywaniu stanów emocjonalnych bohaterów [przynajmniej nie zawsze] w ten sposób, iżbym mógł powiedzieć: „tak, udało się wam to pokazać, udało się wam zrobić film pod każdym względem wspaniały” – a tu jednak emocjonalna pustka, nawet finałowa scena nie do końca mnie przekonała; obraz mami kolorem i przepychem ale niech nie próbuje mydlić oczu tylko tym pięknem; i nie mówię, że wszystkie sceny pozbawione są powabu, bo np. ta, kiedy Dracula spotyka się z Miną jest niesamowita [maniery hrabiego i jego hipnotyczny urok], ale W OGÓLE obraz pozbawiony jest emocjonalnego ładunku; film choć zaliczyć można do dramatu [nieraz napotkamy na wewnętrzne dylematy bohaterów], raczej nie wzrusza…