"Sędzia Dredd" A.D. 1995 roku oficjalnie ma już status grzesznej przyjemności. Na nowe wydanie przygód wszechstronnego stróża prawa trzeba było poczekać, ale miłośnicy rozrywki w komiksowym wydaniu nie powinni być zawiedzeni. Film ma dobre tempo, jest efektowny (momentami efekciarski, na szczęście jednak nie w takim stopniu, jak się nastawiłem) i ma właściwości relaksacyjne. Moje zastrzeżenia tyczą sie dwóch kwestii. Po pierwsze: pomysł wyjściowy został tu praktycznie zerżnięty z azjatyckiego mordobicia p.t. "Raid" - jeśli Amerykanie zamierzają jeszcze opócz tego nakręcić normalny remake (a wiele na to wskazuje), to sięgną szczytów głupoty, ich "Dredd" de facto jest już remakiem. Druga kwestia również tyczy się fabuły, która poza tym, że jest wręcz plagiatem, jest także szczątkowa i równie dobrze mogłaby posłużyć za szkielet konstrukcyjny dla jakiejś gry komputerowej. Może się zanadto czepiam, w końcu to zabawa przeznaczona dla wiecznych chłopców, niemniej niektóre sceny i koncepty zostały bezpośrednio zapożyczone z pecetowych klasyków i nawet ktoś, kto jak ja, grywać nie ma w zwyczaju, bez problemu rozpozna ograne chwyty typu: jak w pojedynkę załatwić oddział oprychów przy skromnej ilości amunicji. Mam też pewne "wątpliwości" co do wyglądu Megacity, które w komiksach było futurystycznym miastem wiecznych mroków niczym w "Łowcy androidów", tymczasem tutaj akcja rozgrywa się praktycznie przez cały czas w dzień.
Co do aktorstwa, ciężko cokolwiek powiedzieć: Urban nie zdejmuje nawet na moment swego hełmu (może to i dobrze...), a partnerująca mu Olivia Thirlby ładnie wygląda z rozchylonymi ustami. Niestety, nie do końca wiadomo, jak wygląda z zamkniętymi. Jest też oszpecona na potrzeby produkcji Lena Headey, która straszy jako zła "Ma-ma", ale jej uroda zadaje kłam rzekomej bezwględności odtwarzanej przez nią postaci.
Jak krótko podsumować "Dredda"? Szybki, głośny, niewymagający. Zważywszy, że obecnie panuje moda na kręcenie wysokobudżetowych gówien - naprawdę mogło być gorzej. Do piwa i takich tam...