Rozjaśnię trochę Twoje refleksje - Znam setki Polaków którzy zostawili rodziny dla wyjazdu - i co teraz mają ? Tyrają we frytkarni u Araba pod Londynem po 12 godzin dziennie, i każdego dnia przeklinają swój los i bezsensowny wybór jakiego dokonali.
Poza tym chyba oczywiste już w 21 wieku dla każdego jest, i to chyba udowodnione naukowo - że miłość trwa około 2 lat a potem już tylko pozostaje przyzwyczajenie, i dzieci którym możemy zniszczyć dzieciństwo lub nie. Wybór należy do Ciebie. A z tą miłością to co teraz, do końca życia co 2 lata nowy związek żeby ciągle była miłość? Sorry, tak już ten świat jest ułożony a czemu tak jest? Zapytaj tego na górze :)

Miałem odpisać autorowi tematu, ale lepiej niż Ty bym tego nie ujął, podpisuję się pod Twoim wpisem :) .

Jeśli ktoś twierdzi, że miłość trwa tylko dwa lata to mi się wydaje, że prawdziwej miłości nie miał okazji przeżyć. Dwa lata to może trwać zauroczenie, jakaś płytka relacja. Prawdziwie głęboka miłość nie ma limitu czasowego. Pielęgnowana trwa całe życie. Tylko ludziom się pielęgnować nie chce i wtedy faktycznie relacja się kończy, tylko jeśli się nie chciało pielęgnować to czy to była miłość?

Ja wierzę w miłość w takim ogólnym pojęciu, jako dobro, uwielbienie dla istoty ludzkiej, uwielbienie dla świata, czy dla Boga. Ale nie wierzę w szczególny rodzaj miłości, czyli jakąś miłość romantyczną, "dwie połówki jabłka", jedynej miłości na całe życie itp itd. Wg mnie nie ma czegoś takiego, niektórzy ludzie są w kilku poważnych związkach w ciągu swojego życia i co, chcesz im powiedzieć, że tylko jedną z tych osób tak naprawdę kochali?

Ja tylko napisałam "pielęgnowana trwa całe życie". Nie rozpadają się przecież związki w których ludzie się akceptują, szanują, dbają o siebie, są wobec siebie uczciwi...

Gorzej jeśli zostają same rytuały i konwenanse - z szacunkiem, czemu nie - ale bez emocji i bez miłości.

Pierwszy raz oglądałem ten film cztery lata temu, wczoraj obejrzałem znowu i chociaż oceniam go na 7/10, to pozostaje jednym z moich ulubionych. Trudno o nim zapomnieć (także ze względu na główny motyw muzyczny). Jednak przechodząc do bohaterów filmu, uważam, że nie potrafili siebie wzajemnie słuchać. Mąż gadał i gadał, i jak zauważyła to April, mógłby przegadać czarne na białe. Niby pragnął stabilnego małżeństwa, a jednak w 30 urodziny uwodzi koleżankę z pracy. Dlatego myślę, że zarówno on, jak i ona, chcieli być wysłuchani; oboje byli zbyt skoncentrowani na sobie, swoich ambicjach, układali różne plany na życie i ostatecznie mieli niezaspokojoną miłość własną. Tak bardzo domagali się wyznania miłości od drugiego; jest to wręcz dosadnie przedstawione w kwestiach Franka. April natomiast desperacko szukała później miłości u sąsiada. Mało tego, April nawet przez telefon nie potrafiła przekazać opiekunce, żeby powiedziała dzieciom, że je kocha. W ogóle dzieci zdają się nie odgrywać roli w tym filmie. April uwiodło kiedyś młodzieńcze nastawienie do świata Franka i nadal chciała się spełnić, zrobić karierę, być może jako aktorka, zaangażować się w coś, i to pragnienie było silniejsze od macierzyństwa... Myślę, że para powinna się nawzajem wspierać, ale wcześniej musiała siebie nawzajem słuchać. Troszkę się rozpisałem, ale musiałem to wyrzucić, bo film jest bardzo dobry przez to, że jest taki tragiczny. Dodam, że na myśl przychodzi mi jeszcze tytuł "Zaginiona dziewczyna" z 2014 roku, film również o nieudanym małżeństwie, jednak tam wina leży bardziej po stronie mężczyzny... Jeśli są wam znane podobne filmy, to napiszcie, chętnie obejrzę.

Podobne czyli? O nieszczęśliwych małżeństwach?

To ciekawe podczas kiedy w tle leciał sobie cicho telewizor z "Drogą do szczęścia", ja czytałam właśnie książkę o pielęgnowaniu miłości, taki jakby poradnik. Filmu słuchałam mimochodem i dopiero teraz zdałam sobie sprawę jak wiele te dwie rzeczy mają ze sobą wspólnego. Choć bardzo nieuważnie słuchałam filmu i to dopiero od połowy wydaje mi się, że może to jest klucz do wszystkiego, może jakby bohaterowie "Drogi do szczęścia" i ogólnie ludzie stosowali się do porad z mojej książki (że tak to skrótowo określę) wtedy miłość byłaby trwalsza. Frankowi i April niby nie udało się wyjechać do tego Paryża, ale myślę że taka ucieczka wcale nie byłaby żadnym rozwiązaniem ich problemów, jedynie zmianą scenerii. Tam też w końcu dopadłaby ich rutyna. Właściwie to nwm co tak naprawdę miałoby im pomóc. Może właśnie to ciągłe pielęgnowanie uczucia. Nie jestem pewna - w końcu też niewiele wiem o tym filmie po tak pobieżnym zobaczeniu go.

Gdy patrzę na swoich rodziców (53 lata po ślubie) to wiem że miłość może trwać i trwać :)

Autor pisał o życiu w pojedynkę, a nie o zmienianiu partnera co dwa lata. I chyba chodziło bardziej o to, że są ludzie, którzy żyją w związkach nieszczęśliwych, bo zakochanie oczywiście kończy się wcześniej, u niektórych po 3 miesiącach u innych po 3 latach, ale miłość to coś więcej niż fascynacja, można potem żyć szczęśliwie przez wiele lat, nawet do śmierci razem w zadowoleniu. Z kolei małżeństwa, którym się nie układa wcale nie służą dobremu samopoczuciu dzieci w nich wychowywanych, czasami lepiej kiedy ludzie się rozstaną i kończą się wzajemne żale i kłótnie, a przynajmniej dziecko nie musi być ich uczestnikiem.

Współczuję Ci jeśli uważasz, że miłość kończy się po 2 latach. Musisz mieć bardzo smutne życie...

ale w co tu wierzyć, to jest udowodnione naukowo, a to że wzór wody to h20 to też współczujesz? albo że murzyny wysoko skaczą?

Udowodnione naukowo? Mam dziewczynę ponad 2 lata i wiem, co czuję. Rodziców też przestajesz kochać jak skończysz 2 lata?

przecież miłość do rodziców czy do dziadków to zupełnie inny typ miłości przecież...

No czy ja wiem. Dla mnie miłość do rodziny, bliskiego przyjaciela, czy dziewczyny, to bardzo podobne uczucie. Z dziewczyną dodatkowo masz bliski kontakt fizyczny.

A nawet jeśli zgodziłbym się, że to inny typ miłości, to nadal to miłość, więc nadal podtrzymuję, że po 2 latach nie znika.

no nie wiem, praktycznie wszystkich których znam kochają rodzinę i bliskich całe życie, oraz kończą związki zo kilka lat i zaczynają nowe, więc nie wiem czy to aby na pewno to samo...

To albo jest to udowodnione naukowo albo "a bo ja widziałem, że jeden z drugim to..."
Poproszę link do tych badań, co to tak "udowadniają naukowo", że miłość trwa 2 lata.

google nie boli :)

Czyli standard, tak sobie rzucasz słowami na wiatr i nie potrafisz tego w żaden sposób potwierdzić. W sumie niczego innego się nie spodziewałam.
PS: Aż się dziwię, że jak ktoś pisze jakąś książkę, pracę, recenzję itp. to w ogóle daje jakieś odnośniki i przypisy na potwierdzenie swoich słów, przecież "google nie boli" ;) Musisz im to powiedzieć, na pewno zaoszczędzą dzięki temu sporo czasu.

nie, po prostu wpisałem w wyszukiwarkę 'naukowcy udowodnili że miłość trwa 2 lata o wyskoczyło mi ze 30 artykułów na ten temat, więc to nie problem znaleźć samemu jak się chce, poza tym pracuję po 12-13 h dziennie i mam mało czasu nawet dla rodziny a tym bardziej na kopiuj wklej przez 15 minut..

studiuje psychologię i wiadomo, że na początku zakochania przez jakiś czas mózg jest otumaniany przez hormony i inne związki chemiczne przez co ten stan można porównać do bycia naćpanym jak po jakimś środku psychoaktywnym i może nam się wydawać, że kogoś kochamy (ale może być to tylko ten sztuczny stan) , ale później gdy ten stan mija a ludzie zostają ze sobą, to jak wytłumaczysz to inaczej, niż to, że się kochają?:)) bo wątpię, że samym przyzwyczajeniem, bo wtedy rozpadałoby się jednak większość związków, bo co z ludźmi z dużą otwartością na nowe doświadczenia, skłonnością do ryzyka i lubiącym ciągle jakieś przygody, a mimo to potrafiących to jakoś zatrzymać? Dla tej jednej osoby - bo stawiają ją ponad siebie

Poza tym wiadomo nie od dziś, że tłumacząc praktycznie wszystko nie możemy się odwoływać jedynie do jednej kwestii\przyczyny typu hormony, no bez jaj. Na wszystko składają się nasze doświadczenia, predyspozycje, pragnienia, wyuczone zachowania, biologia, środowisko, wychowanie itp. a nie, że jedną rzecz i to taką jak miłość wyjaśnisz sobie jedną przyczyną. Świat jest bardziej złożonyXD

ale wiesz że podczas Zwidu-19 był 80 % więcej rozwodów niż zwykle, do ludzi dotarło że nie mogą na siebie patrzeć dłużej niż 2 godziny dziennie po pracy.

Wątpię, żeby autor posta miał na myśli wyjazd, żeby tyrać 12h dziennie na frytkach.

no w sumie tak, ale z drugiej strony patrząc, tak naprawdę nieważny jest powód - czasem wydaje nam się że wyjedziemy (obojętnie z jakiego powodu) a rzeczywistość tam na miejscu okazuje się zupełnie inna...niż nasze wyobrażenia o tym miejscu. Oczywiście wiem że ten cały 'wyjazd' to tylko taka metafora zmiany, ale zgodnie z tym co napisałem, nie zawsze zmiana wychodzi nam a lepsze...

Zgadza się, ale myślę, że jak ktoś może, to warto spróbować. Tak mi się wydaje, że zazwyczaj warto spróbować aniżeli żałować, że się tego nie zrobiło.

w sumie zależy to od wielu rzeczy, są przypadki że nie warto np : dziewczyna skuszona wyjazdem i dobrą pracą zostaje oszukana i zmuszona do pracy w agencji, wtedy nie warto, i tego typu przypadki.

Tak, masz rację - KAŻDA osoba, która wyjedzie za granicę będzie smażyć frytkiXDD zaskakuje mnie to, jak ludzie sobie wszystko zwężają i tworzą schematy, żeby mieć prościej i tak generalizować. Zmiana czasem wyjdzie na lepsze, czasem na gorsze, ale jak nie spróbujesz to się nie przekonasz:) na pewno wolałabym zaryzykować niż siedzieć z myślą, że nie spróbowałam i sobie kłamać w głowie, że na pewno byłoby gorzej i dobrze, że zostałam.

przepraszam ale nigdzie nie napisałem, że KAŻDY tak ma, tylko że znam wiele takich osób, i była to odpowiedź do poprzedniego postu, w którym ktoś napisał że zmiany zawsze są lepsze, więc nie nie zawsze.

"i to chyba udowodnione naukowo - że miłość trwa około 2 lat a potem już tylko pozostaje przyzwyczajenie, i dzieci którym możemy zniszczyć dzieciństwo lub nie."

Naukowo to sobie można troche w tyłek wsadzić, z moja żoną jesteśmy razem od 2klasy gimnazjum, gdzie każdy nauczyciel nam wybijał z głowy związek w tak młodym wieku, a o jej rodzicach to nawet nie wspomnę... nigdy sie nie rozstaliśmy, obecnie mamy po 30lat, w zeszłym roku wzieliśmy ślub i się nadal mocno kochamy, wspieramy i dogadujemy świetnie.

Jak ktoś bierze ślub po 6 miesiącach od poznania to później jest tak jak mówisz..

jak uważasz, ja miałem kilka związków kilkuletnich i ogólnie tak zwane motyle i wielki miłosny zachwyt tak mniej więcej trwał ok 1-2 lat a potem rutyna dnia codziennego, i bardziej przyzwyczajenie.

Dokładnie tak. Jeśli trafi się na odpowiednią osobę, czego tu autorowi bardzo gratuluję, to wtedy z taką osobą można iść przez życie. Dlatego uważam, że to niedobranie pomiędzy Wheelerami było kluczem do dramatu. Wyjazd do Paryża nic by tu nie zmienił. April tylko to sobie wmawiała, dobrze wiedząc, że nie może ścierpieć męża. Bardzo smutna i zaburzona postać, na równi zaburzona, co matematyk wypuszczony z zakładu psychiatrycznego. Jej mąż też drań dopuszczający się zdrady, ale starający się walczyć o żonę, chcący jej zapewnić opiekę specjalistów. Zależało mu na dzieciach, nawet na tym nienarodzonym. Jej niestety nie zależało na nikim oprócz niej samej.

świetnie to ująłeś, film który porusza lekkoduchów i marzycieli, którzy chyba nie otarli się nawet o prawdziwe życie, a normalni ludzie myślą "o co im chodzi?". Ludzie oczekują naprawdę fajerwerków w każdy dzień?
Jedyne co mi przychodzi do głowy to: niech każdy facet który chce się ożenić, nawet chodzi mu to po głowie, oglądanie ten film (i blue valentine też) i zastanowi się czy podejmuje dobrą decyzję

no też prawda, ale tak myśląc to nikt by się nie żenił ;)

Przecież przesłanie jest zupełnie odwrotnie. To jest krytyka dążenia do wydumanych celów z myślą, że ich realizacja wreszcie przyniesie nam szczęście. Trawa jest zawsze bardziej zielona po drugiej stronie płotu - i ten film rozprawia się z tym myśleniem. Pokazuje, że zmienimy swoje życie w beznadziejne oczekiwanie na cud, jeśli nie zaczniemy tu i teraz cieszyć się z tego co mamy i doceniać małe rzeczy.