Cały film jest bardzo oszczędny, bez pompy, bez kiczu... wręcz surowy, bez "typowej" wojennej narracji. Nawet rozmach, zdjęcia i sceny zbiorowe są w jakimś sensie oszczędne. No normalnie cudo, wszyscy o tym piszą.

Niech mi ktoś zatem powie - po co po godzinie klaustrofobicznej walki, ukazania beznadziei i jałowości działań nagle wjeżdża na pełnej ***** muzyka Zimmera, przypływają stateczki, wszyscy z nadzieją i błyskiem w oku patrzą w horyzont i aż chwyta za serce. Bardzo mnie uderzyła sprzeczność takiej zmiany narracji. Tak samo moment, w którym brytyjski dowódca bohatersko zostaje na brzegu, aby pomóc w walce braciom Francuzom... i dumnie, w piersią do przodu patrzy w błekitne niebo... A cały film ukazuje raczej beznadzieję i bezsens. Jakoś te momenty zupełnie nie pasowały do reszty. Nawet zakończenie dobrze to podkreśla - żołnierz czyta przemówienie Churchilla, które jest rażąco puste i bez sensu w obliczu tego, co czytającego przed chwilą spotkało.

Też to zauwazyliście? Czy ktoś ma pomysł czemu tak precyzyjny reżyser zrobił taki rozdźwięk? Czy to po prostu film wojenny i tak musi czasami być?