gdyby ktoś był ciekawy fragmentu o Hugh Grancie, miał on miejsce podczas zebrania w sali konferencyjnej nowego szefa Bridget:

"Jakiś pulchny, niemłody facet z kręconymi włosami, w dżinsowej koszuli
i okularach w czerwonej oprawce podskakiwał jak kukiełka u szczytu stołu.
- Ruszcie głowami! - mówił, podnosząc pięści jak bokser. - Myślę: Hugh Grant. Myślę:
Elizabeth Hurley. Myślę: jak to możliwe, że nadal są razem? Myślę: jak to możliwe, że uszło mu
to na sucho? Właśnie! Jak to możliwe, że facet, którego dziewczyna wygląda jak Elizabeth
Hurley, w publicznym miejscu uprawia seks oralny z prostytutką i uchodzi mu to na sucho? A
gdzie „furia kobiety wzgardzonej”?
Nie wierzyłam własnym uszom. Co z gabinetem cieni? Co z procesem pokojowym? Facet
najwyraźniej starał się wykombinować, jak sam mógłby się bezkarnie przespać z prostytutką.
Nagle spojrzał prosto na mnie.
- A ty wiesz? - Siedząca przy stole grunge'owa młodzież wytrzeszczyła na mnie oczy. -
Ty. Musisz być Bridget! - krzyknął zniecierpliwiony. - Jak to możliwe, że facet, który ma taka
piękną dziewczynę, zostaje przyłapany z prostytutką i uchodzi mu to na sucho?
Wpadłam w popłoch. W głowie miałam pustkę.
- No? - ponaglił mnie. - No? Szybciej, powiedz coś!
- Może to dlatego - powiedziałam, bo nic innego nie przychodziło mi na myśl - że ktoś
połknął dowód rzeczowy.
Zapadła śmiertelna cisza, a potem Richard Finch zaczął sią śmiaś. Był to najbardziej
obrzydliwy śmiech, jaki słyszałam w życiu. Po chwili wszyscy grunge'owcy również zaczęli się
śmiać.
- Bridget Jones - powiedział w końcu Richard Finch, wycierając załzawione oczy. -
Witamy w Good Afternoon! Usiadź, kochanie. "

i jeszcze o Dumie i uprzedzeniu:

"8.55 rano.
Wyskoczyłam szybko po fajki, żeby zdążyć na Dumę i uprzedzenie w BBC. Dziwne, że
na ulicach jest tyle samochodów. Czy ludzie nie powinni siedzieć już w domach przed
telewizorami? Podoba mi się, że naród wpadł w takie uzależnienie. Podstawą mojego
uzależnienia jest ludzkie pragnienie, aby Darcy przespał się z Elizabeth. Tom mówi, że piłkarski
guru Nick Hornby napisał w swojej książce, że męska obsesja na punkcie piłki nożnej nie ma
charakteru zastępczego. Podkręceni testosteronem kibice wcale nie chcieliby się znaleźć na
boisku, twierdzi Hornby, ponieważ widzą w piłkarzach swoich przedstawicieli, coś jak
parlament. W ten sam sposób ja traktuję Darcy'ego i Elizabeth. Są moimi przedstawicielami w
dziedzinie bzykania, a raczej zalotów. Nie chciałabym jednak ogladać żadnych goli. Nie
zniosłabym nawet widoku Darcy'ego i Elizabeth w łóżku, palących postkoitalne papierosy.
Byłoby to nienaturalne i niewłaściwe i szybko straciłabym zainteresowanie.
10.30 rano.
Zadzwoniła Jude i przez dwadzieścia minut wzdychałyśmy: „Oooch, ten pan Darcy”.
Uwielbiam jego sposób mówienia, jakby miał wszystko gdzieś. Ding-dong! Potem odbyłyśmy
długą dyskusję, porównując zalety pana Darcy'ego i Marka Darcy'ego. Zgodziłyśmy się, że pan
Darcy jest atrakcyjniejszy, ponieważ jest bardziej arogancki, ale bycie postacią fikcyjną działa na
jego niekorzyść."