Tak zapewne, powtarzając za pewnym francuskim pisarzem, mówią o fenomenalnej książkowej postaci kobiety w wieku lat 16-40(?). Która bowiem z nas - zwykłych śmiertelniczek - nie chciałaby być szczupła, wolna od nałogów, z przystojnym "tym jedynym" przy boku...? Właśnie to - uniwesalność - jest przyczyną niezwykłej popularnosci, bohaterki stworzonej przez Helen Fielding, tuż przed końcem poprzedniego stulecia. Nawiązując do jak najlepszych wzorców pisarka, a za nią scenarzyści i reżyser stworzyli portret jederman'ki końca XX wieku. Bridget Jones to every(wo)man epoki komputerów, telefonów komórkowych i przeraźliwej samotności, nawet w tłumie.
Właśnie owa przeciętność Bridget - nawet nazwiska i wyglądu - ułatwia identyfikację z dość trzpiotowatą Angielką z Londynu.
Kłopoty Bridget, zarówno te natury sercowej, jak i....fizycznej są przeciętne i przez to tak "blisko" życia.
Ale to nie wszystko - jakby nadwaga, uzależnienie od używek i swoisty talent ośmieszania się przed obcymi były małymi problemami - Briget romansuje ze swoim szefem, pracocholikiem, krętaczem i łamaczem serc, a jej rodzice przeżywają kryzys małżeński...
Ale mimo wielu niepowodzeń panna Jones nie załamuje się - po części dzięki wiernym przyjaciołom - jednocześnie typowym i oryginalnym - po części dzięki urokowi i hartowi ducha; trzyma się dzielnie i stara nie poddawać.
Dzięki swojej odwadze sprawia, że wieczory "panieńskie" przed telewizorem z kieliszkiem wina w jednej ręce, a papierosem w drugiej ręcę , odchodza w przeszłość, a przy boku pojawia się wymarzony "ten jedyny"...
Tyle jeśli chodzi o fabułę. Renee Zelleweger zadziwiająco trafnie wcieliła się w rolę przeciętnej Angielki, która, cóż...nie odznacza się specjalną urodą, ma duży biust i jest na granicy nadwagi, a wieczory spędza w pubie i pali jak smoczyca.
Nawet akcent - opanowany do perfekcji w trakcie wielogodzinnych lekcji - jest typowo brytyjski. Renee z całym przekonaniem gra znacznie grubszą (przytyłą kilkanaście kilo) Jones bez śladu amerykańskiej maniery. Gdybym nie znała jej z innych filmów, takch jak "Siostra Betty" czy "Jerry Maguire" , powedziałabym bez wahania, ze to Angielka z krwi i kości.
Z kolei Hugh Grant w nietypowej dla siebie roli - złego chłopca i notorycznego podrywacza - też sprawdza się świetnie. Nie pozostał nawet ślad po jego chłopięcości, niezaradności i bezwarunkowym romantyzmie, znanym z "4 wesela i pogrzeb" czy "Notthing Hill". Jest dokładnie taki "draniem", jakiego powinna unikać każda Bridget Jones.
Podobnie Colin Firth, którego szczerze się przyznam - nie potrafię skojarzyć z żadnym filmem, jest niemal idelany jako flegmatyczny, zamknięty w sobie i nieskory do okazywania uczuć Anglik.
Pod maską twardego i zimnego, kryje się romantyczna dusza, człowiek boleśnie zraniony i unikający kolejnych potencjalnych przykrych sytuacji.
Czy to nie urocze...?
Nie razi w filmie nawet typowo hollywódzki happy end, raczej rozczula i podnosi na duchu. To jakby kolejna amerykańska - tym razem - "urban leend", którą moga sobie opwiadac smaotne "trzydziestki" przy kolejnym kieliszku martini...
Ogólnie piątka z plusem za Zelleweger, za humor i za brak wulgarności, tak powszechnej w współczesnych obrazach. Nie wiem jak się ma film do książki, gdyż - o zgrozo powiedziałby ktoś nie czytałam - więc oceniam sam film jako obraz.
Bez uprzedzeń. Bez obiektywizmu. Bez męskich opinii.
Bez kieliszka z czerownym winem dłoni...