Według mnie sedno fenomenu tego filmu (książki niestety nie czytałam) leży w słowach Marka Darcy'ego po słynnym, "sparowanym" przyjęciu: "I like you very much. Just as you are". Bridget nie ma asów w rękawie - nie jest piękna, mądra, bogata, nie ma figury modelki. Mimo wszystko nie ukrywa tego, w 120% jest po prostu sobą, a nawet jeśli chce żeby było inaczej i tak jej to nie wychodzi. Niczym golutki niemowlak nieskrępowanie machający nóżkami, ona idzie przez życie bez zahamowań, nawet jeśli oznacza to ciągłe kompromitacje, fatalne zauroczenie, czy -2 zrzucone kilogramy ;) Chyba tym ujęła Marka, Daniela, oraz nas, widzów. W ten sposób spod głupiutkiej historii wyłania się całkiem mądre przesłanie. Bądźmy po prostu sobą, a zostaniemy pokochane dokładnie takie jakie jesteśmy ;)

Fenomen Bridget polega na tym, że pokazuje iż normalna kobieta może być z pożądanym przez większość kobiet facetem. Pamiętam, że mi osobiście najbardziej spodobało się to, że była taka naturalna. Ta jej niezdarność taka sama jak u wielu innych kobiet z podobnymi problemami. Ta jej lista rzeczy do zrobienia. Z jednej strony jest bohaterką, z którą można się utożsamić nie wpędza nas w kompleksy. No bo przecież przeklina, ma nadwagę, uważana jest za starą pannę. Można powiedzieć wręcz, że dzięki jej małym i większym głupstwom możemy się trochę pośmiać. Z drugiej strony jest trochę żałosna dla pewnych siebie kobiet, ale w głębi duszy większość z nich wie, że jej twarz jest ich przeszłością lub teraźniejszością i albo z nią skończyły, albo za wszelką cenę chcą zmienić. To ona swoją ewolucją, końcu daje im nadzieję na to, że swoje życie jednak można zmienić. Książa w porównaniu z filmem. Oby dwie mają swoje wady i zalety. Nie umiem ocenić co lepsze. Powiem tylko tyle, że nigdy nie zapomnę sceny kulminacyjnej w filmie oraz wymiany zdań (ręcznej) pomiędzy dwoma Panami.
Pozdrawiam

Również myślę, że fenomen tkwi w prawdziwości tytułowej bohaterki. Miliony kobiet bez problemu utożsamiają się z Bridget ze względu na jej autentyczność . Nie chcę powielać wcześniejszych wypowiedzi, ale zauważmy, że znacznie więcej spotykamy na ulicy pań przeciętnych, nie wyróżniających się z tłumu, niż typowych piękności, niczym z okładek magazynów. To przede wszystkim one utożsamiają się z Bridget. W końcu powstał film dzięki któremu zamiast wpadać w depresję spowodowaną wystającymi boczkami, czy nieidealnym uśmiechem, mogą podbudować swoją samoocenę. Mało tego- jak dobrze wiemy Dziennik kończy się happy endem, co jak sądzę, podsyca nadzieję czasem trochę zagubionych kobiet, na to że w końcu wszystko się ułoży. "Skoro żałosna Bridget sobie poradziła, to ja także dam radę!"
A teraz co mi się bardziej podobało. Książka, zdecydowanie książka. W przeciwieństwie do niej, film nie spowodował moich nagłych wybuchów śmiechu, był z pewnością bardziej statyczny (co nie zmienia faktu, że go kocham :P) Poza tym jak sam tytuł mówi- to dziennik. I właśnie ta zachowana forma dziennika w książce bardzo do mnie przemówiła. Podczas czytania, czułam jakbym trzymała w dłoniach czyjeś prywatne zapiski. Ale długo by się można produkować, książkę trzeba przeczytać. Swoją drogą kochana to temat rzeka, dlatego chyba problemów mieć nie powinnaś;) Trzymam kciuki ;)