"Dziewczyna z portretu" Toma Hoopera, choć malarsko sfilmowana, z cudnymi scenografiami, świetną charakteryzacją i pięknymi dźwiękami Alexandre Desplata jest jednak tylko/aż typowym melodramatem – przewidywalnym, bezpiecznym, w końcu nieco nudnym.

I tak jak Einer/Lili toczy bój z własną tożsamością, tak Hooper walczy o nadanie filmowi konkretnego kształtu. Tyle że nie wychodzi tutaj poza ograne schematy. Schematy, które przecież i tak mogły być punktem wyjścia do jakiejś transgresyjnej opowieści, a które u Brytyjczyka zastygają w podręcznikowym obrazku, miłym dla oka, ale tracącym całą siłę rażenia.

Aby więc widz poczuł się na "Dziewczynie z portretu" naprawdę dobrze, musi schematy zaproponowane przez Toma Hoopera zaakceptować, a najlepiej w ogóle nie zwracać na nie uwagi. Bo kino mainstreamowe z dnia na dzień swojej strategii powielania i odświeżania schematów nie zmieni, zwłaszcza jeśli będzie to opłacalne – a nominacje do Oscarów dla tego filmu tylko to potwierdzają.