Zamiast wzruszać żenuje i niezamierzenie śmieszy. I nie chodzi tutaj o brak przyzwyczajenia do tematu i mój stosunek do zmiany płci. Po prostu czekałem aż w scenie, gdy Gerda błaga Lili o powrót Einara, ta otworzy usta niczym Stich i kobieta będzie mogła porozmawiać z ukochanym.
Myślę, że jednak nie o to chodziło twórcom i wspólne ploteczki męża i żony w damskich ciuszkach jednak mogły zostać wycięte i zastąpione pełnokrwistym dramatem. Cóż z tego, że pojawiają się łzy uwięzionej w ciele mężczyzny kobiety, skoro jej największym dramatem jest.... no właśnie, co? Einar plącze się po domu przebrany za kobietę i jego największym problemem jest to,że gej chciał go uwieźć. Za dużo w tym wszystkim niezamierzonej żenady i komedii, która całkowicie przysłania wymowę filmu.
Ciężko przyklasnąć któremukolwiek bohaterowi. Najbliżej jest Gerdzie, która jako jedyna przeżywa jakiś tam dramat. Pod koniec również ona wpada w pułapkę scenariusza i zamienia się w symbol walki o emancypację transseksualistów, jednak Vikander w jakiś tam sposób ciągnie ten film. Może nie na Oskara, ale jest w porządku i jako jedyna kobieta pokazuje jakiekolwiek emocje na ekranie. Redmayne z kolei jest zbyt manieryczny i używa do gry aktorskiej kilku wyćwiczonych ruchów i min. Do roli kobiecej pasuje, ale to bardziej zwierzęcej, porywczej,. mocnej, a nie płaczliwej i nijakiej, będącej jedynie narzędziem, kolejnym symbolem w dytyrambie na temat wolności seksualnej i płciowej. Niemniej doceniam faceta za to jakim jest człowiekiem, bo na Gali Oskarów był niesamowicie wzruszony po otrzymaniu Oskara przez koleżankę z planu. Doceniam go za to, że jest romantykiem i człowiekiem szlachetnym w środku.
Czy Hooper potrafi robić coś poza filmami robionymi od linijki, skrojonymi pod Oskary, kostiumowymi dramatami, w których temat jest ważniejszy i większy niż życie? Chyba nie, dlatego cieszy brak nominacji w najważniejszych kategoriach. Jednak winą należy obarczyć scenarzystów, bo to oni kładą filmy Hoopera. Sam reżyser ma rąsie do robienia filmów, a jego operator dzielnie mu wtóruje.
Kolejna wariacja na temat skrajnych postaw, które domagają się poparcia. Jeśli dążą do tego łzami i wymuszonym dramatem - nie mają mojego głosu.