Przed senasem przeczytałam filmwebowe recenzje i opnie, co nastwiło mnie dosyć sceptycznie. Na szczęście wybrałam sie do kina.

Byłam naprawdę oczarowana grą Redmeyne'a. Tym, którzy zarzucają mu zbyt teatralną grę, chciałabym zwrócić uwagę na wielopoziomowość problemu. Eddie zagrał: kobietę, wychowaną na mężczyznę / która uwolniła swoją tożsamość w wieku 20-kilku lat / uczyła się więc kobiecych zachowań, na bazie wdrukowanych męskich / w świecie w którym konwenanse i podział ról był bardzo wyraźnie zaznaczony. Uważam, że pewna 'niezdarność' w zachowaniu Lily była więc jak najbardziej na miejscu.
Co do tematu i 'głębi', z jaką został potraktowany - reżyser musiał nakreślić problem na wielu poziomach - od tych bardzo błahych (ciuszki), po dużo bardziej skomplikowane i ważne. Zaznaczył, że Einar był świadomy, że 'coś nie gra' od wczesnego dzieciństwa. Było wiele scen, wyrażających ogromne cierpienie - serio nie sądzę, żeby ktokolwiek pisał się na takie rzeczy, faktycznie nie mając problemu, szczególnie w tamtych czasach.
Najlepszym dowodem na siłę filmu była opinia mojej babci, z którą film widziałam (babcia jest empatyczną osobą): "zawsze mimo wszystko myślałam, że to trochę przebierańcy, a tu pokazali, jak głęboki to problem dla człowieka".

Dodam, że dla mnie chyba najciekawszym i najbardziej poruszającym elementem filmu była oczywiście relacja Gerdy z Einarem/Lily. Na prawdę - każdemu życzę takiej miłości.