Grany przez Quinna bohater jest nieporadnym Eskimosem. Nie dość, że nie ma żony (co jest odczuwalne, gdy 1/3 roku stanowi noc), to jeszcze nie potrafi jej sobie wybrać, mając do dyspozycji dwie młode dzierlatki. A i z łowami nie idzie mu najlepiej. Podczas polowania na niedźwiedzia spotyka innego myśliwego, dzierżącego karabin. Dowiedziawszy się o stacji polarnej, gdzie biały człowiek handluje bronią za lisie futra, Inuk robi wszystko, by dokonać wymiany. Niestety różnice kulturowe między ludnością arktyczną i białymi są znaczące, co prowadzi do nieszczęśliwego wypadku.

Inuk jest na swojej ziemi, postępuje według odwiecznych obyczajów i wierzeń. Gdy dochodzi do wypadku, wraz z żoną stwierdzają, iż był to przypadek, który zostanie zapomniany. Nie złamał żadnych praw, nie obraził swoich bogów. Oczywiście biały człowiek widzi to inaczej. Wchodzi z butami do obcej kultury, bez zrozumienia i szacunku dla panujących zwyczajów, chcąc mierzyć wszystko własnymi regułami. A co najgorsze, zaprowadzać swą lepszą-niż-wszystko-inne wiarę chrześcijańską.

Zderzenie kultur jest najmocniejszym punktem filmu, jednak nie wykorzystano jego całego potencjału. Brakuje mocniejszych spięć, bardziej soczystego konfliktu. Wydźwięk antropologiczny jest dosyć prostoduszny, a film chwilami trąci sztucznością. Może patrzyłbym na "Dzikie niewiniątka" przychylniejszym okiem, gdybym nie widział wcześniej "Antarktyki" i "Dersu Uzały", które bardziej przypadły mi do gustu, jeśli chodzi o tematykę śnieżnej dziczy.

Nicholas Ray nakręcił turystyczny obrazek o Inuitach. Dominuje wesołkowaty ton, edukacyjny narrator co jakiś czas tłumaczy zachowania i obyczaje bohaterów, a skuta lodem sceneria jest zawsze piękna, spokojna, czysta i słoneczna. Jest ładnie i sympatycznie, nawet przy zabijaniu fok. Wprawdzie możemy zobaczyć Petera O'Toole'a w jednej z pierwszych ról, ale co z tego, skoro jego głos został zdubbingowany.

Ogląda się przyjemnie, jednak można żyć bez tego filmu.