Mam podobne mysli... Wszystko jest takie pomiedzy, bo niby mozna by bylo uznac to z medycznego punktu za epilepsje z psychoza. Jednak przeciez Emily miedzy "atakami" opetania byla zdrowa, a gdy zla ja opetalo miala tego swiadomosc. Film rodzi wiele pytan... i prowokluje do myslenia o sprawach niecodziennych i bardzo waznych...

Ja z kolei polecam dla porównania "Requiem" http://www.filmweb.pl/Requiem opowiadające o tej samej dziewczynie. Wydaje mi się, że "Requiem" jest wierniejsze rzeczywistości. Pojawiają się tam bardzo ważne elementy np. związane ze stosunkiem matki do tej dziewczyny i nawet w "Egzorcyzmach Emily Rose", choć ten ostatni film według mnie został zrealizowany bardzo tendencyjnie (aby przekonać widza, że to było opętanie), pojawia się wzmianka o tym, że matka miała niechętny stosunek do znajomości córki z chłopcami. Wydaje mi się to bardzo istotne właśnie z tego względu, że "EER" starają się pokazać opętanie, więc skoro mimo wszystko dali tę wzmiankę (przemawiającą za schizofrenią ze względu na konflikty w obliczu których postawiono dziewczynę), to ta matka musiała dość mocno ingerować w sprawy córki w ten właśnie sposób.

W "Requiem" wyłania się obraz bardzo typowej wprost książkowej schizofrenii połączonej z padaczką. Jeśli ten film jest wierny wydarzeniom, to właściwie nie ma żadnych wątpliwości co do choroby dziewczyny (braku opętania). Przy czym zaznaczę, że nawet wierzę w możliwość opętania, ale akurat ta dziewczyna została wychowana i traktowana przez matkę w taki sposób (przyjmując, że "Requiem" oddaje faktyczny charakter tych stosunków), że miała naprawdę małe szanse by nie zapaść na schizofrenię.

Oglądałam też film dokumentalny na temat tego potencjalnego opętania i choć był zrealizowany przez jakąś telewizję kościelną czy coś w tym stylu, to nagrania i zeznania jakie w nim zaprezentowano przedstawiały to rzekome opętanie w bardzo wątpliwym świetle. Mimo, że realizatorzy, jako osoby związane z Kościołem, starali się nadać temu walory wiarygodnego opętania. Obce języki, którymi mówiła dziewczyna okazały się być jej znane z lekcji i nie używała ich w jakiś złożony sposób, a bardzo, bardzo prosty, natomiast jej głos nie brzmiał wcale szczególnie dziwnie. Było to charczenie czy krzyki, ale w zupełności możliwe do odtworzenia przez każdą normalną osobę (nie mówiła różnymi, ani np. dziwnymi glosami).