Filck ten jest czymś w rodzaju duchowego prequela Sióstr z Gion tego samego autora. Główna bohaterka jest tu przedstawiona jako osoba, która musi sobie radzić w męskim świecie, pełnym chorych powiązań i nieczystych zagrań. Mężczyźni z jej otoczenia są wyjątkowo nieporadni i nieodpowiedzialni, więc kobiecina bierze wszystkie problemy na swoje barki i jak mozna się domyslac wszystko kończy sie średnio szczesliwie. Jak na rok powstania jest to dosyc mocny traktat o feministycznym zabarwieniu, moze troche przesadzony, a moze nie - któż to wie... Jednak nie w tym rzecz. Istotne jest to, że poraz kolejny Mizoguchi przedstawia nam kobiętę jako bohaterkę z krwi i kosci, a nie jedynie jej puste i odrealnione męskie wyobrazenie. Nie no, zaczynam pisac jak jakiś nawiedzony feminista, ale no cos w tym jest raczej. W każdym razie jest to trochę taka powtórka z rozrywki w stosunku do wspomnianych przeze mnie wcześniej "sióstr" i dlatego flick nie zrywa papy z dachu. Jednak pozycja ta moze stanowic argument za tym, że jednak Dzaponia często uchodząca pośród postepowych europejczyków za zaścianek obyczajowy wydała tak dojrzałe i samokrytyczne dzieło jak Elegia... Ostatnia scena, dziś juz kultowa wsrod filmowych oszolomow, daje wybrzmiec dziełu i o3ywiscie przynosi na mysl film "400 batow", ktory powstal w chooy pozniej, wiec nie jest tak oryginalny jak wydaje sie niektorym hipsterom, ale mnijsza o to.