Nie można porównywać do pierwszego filmu. Są zupełnie inaczej nakręcone. Tam wydawało się niemal, że jest to film dokumentalny, prawdziwy. Był staro-biblijnie sprawiedliwy. Oko za oko. Ząb za ząb. A co mamy w dwójce?.....
Niestety wydźwięk pierwszej części, tak bardzo krytykowany przez środowiska lewicujące, skazał film na bycie na samym wstępie przeprosinami za część pierwszą, aby potem przez całą resztę jego trwania, te przeprosiny usankcjonować, uzasadnić. Pomimo złożoności scenariusza, wyśmienitej złożoności, film ten można porównać do pięknie skrojonej sukienki, szyjąc którą, krawiec postanowił od razu poplamić trwale materiał. Niby ślicznie leży, aż chciałoby się ją założyć i pokazać innym, ale ta plama.
A szkoda. Bo potencjał był.