Twórcy filmu znakomicie natomiast podkreślili dwie rzeczy, które przesądziły o nieustającej popularności i długim panowaniu Elżbiety. Po pierwsze - jej bezgraniczne poświęcenie swego całęgo życia służbie Anglii. Jak pisze Trevelyan: "Jeżeli odziedziczyła też próżność i kokieterię swej matki, to ostrzeżeniem dla niej był los tej matki, a własne gorzkie doświadczenia z lat dziewczęcych - niełaska, więzienie, groźba śmierci - nauczyły ją, podobnie jak później Fryderyka Wielkiego, że prywatne uczucia i namiętności nie istnieją dla książąt". Po drugie, Elżbieta - jak chyba żaden inny władca europejski przed nią - była świadomą twórczynią swojego wizerunku publicznego, który dziś nazwalibyśmy "image'em". I jeszcze raz oddajmy głos Trevelyanowi: "Jej zamiłowanie do polowań i tańca, do masek, widowisk i ostentacji służyły do umocnienia szerokiej popularności, które bardzo lubiła, nie były nudnymi formalnościami, ale dziełami sztuki wykonywanymi przez wielką aktorkę, wkładającą w swe role całe serce; były duchowymi kontaktami między księżniczką a kochającym ją narodem". Nic więc dziwnego - dodajmy tu - iż czasy panowania Elżbiety przeszły do historii jako epoka rozkwitu dramatu, poezji i muzyki.