Książka z początku mnie nudziła. Po ekranizacji i roli Paltrow, zupełnie inaczej na nią popatrzyłam i bardzo mi się spodobała:) I nie mogłabym się z Tobą bardziej zgodzić, jeśli chodzi o Harriet i Jane. Ta pierwsza w filmie wyglądała jak infantylna trzydziestolatka, jakaś taka duża i nieciekawa. Natomiast Jane pokazano jako dziewczynę o pełnych kształtach, taki rumiany okaz zdrowia. Natomiast w książce była wiecznie blada i chuda, ale za to dostojna, stonowana, cicha. Z Franka też zrobili trochę włóczykija. Ale mimo to ekranizacja świetna:)

A ja uważam tę historię za głupią. Emma dyryguje ludźmi, manipuluje nimi z nudów (bo nie ma co robić, a ma dość pieniędzy, by sobie pozwolić na nic nie robienie), niszczy ludziom szczęście, a na końcu wychodzi za mąż jedynie z zazdrości, bo nie można powiedzieć, by uczucie wywołane jedynie zazdrością było prawdziwe. Gdy zazdrość minie, uczucie zniknie. Taka jest prawda. Harriet też głupia była, że pozwalała sobą manipulować. I na końcu wyszła za mąż za tego, co ją kochał tylko dlatego, że ten, którego ona kochała wolał Emmę. Obie idiotki powinny osiąść na koszu i skończyć jako stare panny. Może to by je czegoś nauczyło.