To film dla widzów, którym przypadła do gustu atmosfera Rozważnej i romantycznej. Z pewnością będą oni zadowoleni, że zekranizowano kolejną powieść Jane Austen. Twórcy, za autorką książki, przenoszą widzów do dziewiętnastowiecznej Anglii. Tam w malowniczym wiejskim krajobrazie żyje pewna młoda kobieta, która z ogromnym upodobaniem i zaangażowaniem ingeruje w życie i romanse innych ludzi. Pewna siebie, swoich talentów, urody, nie dostrzega, że swym autorytatywnym zachowaniem i zakłócaniem biegu spraw przynosi więcej szkody niż pożytku. "Pomaganie" swoim znajomym i przyjaciołom absorbuje ją tak bardzo, że zapomina o własnym spełnieniu. Emma jest błahą, lekką komedią, mówiącą wiele o obyczajowości starej Anglii, w której nad uczuciami dominuje etykieta. Reżyserowi udało się wydobyć humorystyczne sytuacje i nadać im ciepłą atmosferę. Nic w tym może dziwnego, albowiem twórca znany jest z umiejętnego wydobywania śmiesznych sytuacji. Sprawdził się jako autor tekstów do telewizyjnego programu "Saturday Night Live" i jako współscenarzysta filmu Strzały na Broadwayu.
Jestem przeciwny podziałom według płci. Jednak Emma to film zdecydowanie adresowany do żeńskiej części widowni, która wyłapie wszystkie subtelności ploteczek i uwodzenia. Mnie ten film swoją "problematyką" przypomniał Cluelles, współczesną komedię (z udziałem Alicji Silverstone), rozgrywającą się sto lat później niż akcja Emmy o egzaltowanych panienkach, które też wiedzą lepiej, z czego wynika, że ludzkość, a przynajmniej jej piękniejszą część, zajmują ciągle te same sprawy. Notabene Emma jest wprowadzana dokładnie rok po Cluelles.