Bajka jest códowna i bardzo uniwersalna, jeśli chodzi o wiek odbiorców. Wszystko jest idealnie wpasowane w klimat: muzyka, przywodząca na myśl prechistoryczne plemiona, czarujące krajobrazy lądu skutego częściowo lodem...

Jako mała dziewczynka oglądałam ją rególarnie i budziła we mnie wiele emocji. Odczuwałam zarówno niepokój, patrząc na oschłego tygrysa i zamkniętego w sobie mamuta, jak i śmiałam się, obserwójąc śmiesznego leniwca. Pamiętam, że zawsze płakałam podczas sceny w jaskini, gdy Manfred wpatrywał się w malowidła, przedstawiające polowanie, a końcówka historii, gdy homo sapiensi rzucali się do ataku na mamuta i, w ostatnim momencie, zostali powstrzymani przez swego wodza, który zauwarzył, iż zwierze zwraca mu jego dziecko... Ten fragment budzi we mnie emocje nawet dziś!

Z kolei co mamy w następnych częściach... Depersonalizacja (o ile można użyć tego stwierdzenia) głównych bohaterów i fabuła, która może podobać się dziecom, bo jest dużo kolorków... Część czwarta "Epoki Lodowcowej" to już w ogóle porażka po całej linii... Z twardego i staecznego Mańka robić pantoflaża i miluśkiego tatuśka... Że o dinozaurach w trzeciej części i klimacie tropikalnym tuż pod kontynentem, objętym czapami śniegu, nie wspomnę...