We wcześniejszych scenach filmu widać jak główny bohater zostaje sam z bardzo chorym synkiem w pokoju i zamyka żaluzje, późniejsze sceny z lekarzami walczącymi o życie dziecka i główny bohaterem załamanym na krześle pokazują nam, że to on zakończył jego życie.
Wtedy wydawało mu się to najlepszy co mógł zrobić, ale dopiero po własnym samoistnym ozdrowieniu i rozmowie z Rebeką uświadomił sobie, że tak jak on sam, jego syn by wyzdrowiał.

Dzięki, tak też pomyślałem ale w tej ostatniej scenie "Dżef" odpowiedział jakoś tak bez emocji co mnie zbiło z tropu (pewnie łzy Rebeki też mają na celu pokazanie, iż domyśliła się co Geoffrey zrobił własnemu synowi). Generalnie przez cały film pokazywano zeschizowane sceny przedstawiające kondycje psychiczną bohatera i historię choroby jego dziecka, więc w momencie gdy on uświadamia sobie że jego syn by wyzdrowiał spodziewałem się większej dawki dramaturgii.