Aż szkoda, że Tommy Lee Jones zabrał się za reżyserię tak późno. "Trzy pogrzeby Melquiadesa Estrady" w jego reżyserii również przednie moim zdaniem (jak i trochę podobne klimatem do "Homesman" - "Zaginione" gdzie partneruje Cate Blanchett). Tommy Lee Jones dobrze czuje ten gatunek (tj. western). Szkoda, że z Clintem Eastwoodem nie nie spotkali się w żadnym westernie (chociaż, Clint nadal w dobrej formie więc, kto wie...)

Być może maja różny temperament.
Obydwaj obsadzili się w rolach mało bohaterskich, ale Tommy Lee Jones pozwolił swojemu bohaterowi na płaczliwość i słabość charakteru, rzekłbym - małość (przezwyciężaną), Clint Eastwood zaś gra twardziela godzącego się (a przychodzi mu to z wysiłkiem) się na życie opisane przez biblijną frazę "W pocie więc oblicza twego będziesz musiał zdobywać pożywienie" jako pokutę za dawne grzechy.

Być może razem stworzyliby parę taką jak Don Kichot i Sancho Pansa?:):):)

Zgadzam się ). Po raz pierwszy widziałem Toma wyglądającego tak żałośnie. Mam Tu na myśli scenę kiedy "dynda" na sznurku. Oczy miał jak ten kocur ze Szreka. Zrobił tym na mnie wrażenie. Trudno się dziwić każdy by takie miał w tego rodzaju krawacie. Ten film to prawdziwy "duble impact" ze strony reżyserskiej i aktorskiej -nie licząc scenariusza.

Wbrew pozorom Tommy grywał twardzieli o jakiej takiej wewnętrznej delikatności i wrażliwości (ale nie mięczaków - to fakt), choćby w "Ściganym", a ostatnio" w Lincolnie"

moze twardzielem tutaj Tommy nie jest ale pierwszym lepszym wymoczkiem tez nie - ma wojskowe doswiadczenie, nie robi pod siebie z byle powodu. to jego zalosne przedstawienie ma byc forma manipulacji biedna slaba kobieta, no i ratowania tylka rzecz jasna, tyle ze trafila kosa na kamien :). Do pewnego wiadomego momentu stara sie zgrywac cwaniaka i byc sobie sterem zeglarzem, okretem, pijaczyna, kowbojem i niebieskim ptakiem, gdyz byc moze sam jeszcze sobie nie zdaje sprawy albo ignoruje ta swiadomosc ze juz nie te lata i ze doskonale sprawdza sie tez a moze nawet czuje szczesliwy i potrzebny w innych rolach. no a silna - tylko z pozoru kobieta - niestety nie przelknela kolejnego zawodu a szkoda....

mimo ze film jest wzruszajacy momentami i smutny czy tez po prostu zyciowy :) to sa takie dialogi ze ja w tej calej niewesolej rzeczywistosci smialem sie setnie po to zeby za chwile zwiesic nos na kwinte i tutaj upatruje nawiekszej zalety tego filmu, nie wiem czy mieliscie podobnie ....? moze po prostu jestem nienormalny ze cokolwiek mnie tu smieszylo czy bawilo (w pozytywnym sensie, nie ze bylo smieszne - zalosne). ktos porownywal ten film do "morderstwa Jassie Jamesa" ale moim zdaniem to zupelnie inna para kaloszy

To, moim zdaniem, film zdecydowanie inny niż "Zabójstwo Jesse'go Jamesa...". To dwie całkiem różne konwencje (przy czym "Hommesman" jest zdecydowanie bardziej,,, konwencjonalny) i filozofie. No, ale reżyserów różni też wiek i doświadczenie.
Nota bene bardzo cenię Andrew Dominika i podobają mi się jego filmy.
Facet czuje kino i ma bardzo świeże spojrzenie.
(Inna sprawa, że na razie lepiej (świetnie) buduje sceny, nie - całe fabuły.