Dawno nie widziałam, w ogólnej wymowie filmu, tak przygnębiającego obrazu. Zamiast koncentrować się na czasie projekcji, który niewątpliwie długi był -bo 3h 40min, koncentrowałam się na psychologicznym portrecie 3 (a właściwie 4...) bohaterów, którzy przeżyli zamach terrorystyczny. Brak tu typowych, postbergmanowskich zbliżeń, wszystko nakręcone jest panoramicznie (też ciekawe, że udało zachować się tak poruszający efekt bliskości). Świat widziany ich oczyma ma kolor sepii (brawo za inwencję reżysera, doskonale dobrana barwa), trudno spostrzec ,czy scena trwała 5 minut czy godzinę, zatracamy się w tym ponurym świecie. To także kino drogi, mające na celu zbawienie/oczyszczenie. Są też elementy (porównywalne z "Paradox Lake") wręcz autystycznej, wspólnoty dusz rodzeństwa...Całość dopełnia przejmująca, chłodna muzyka (są też kawałki Jim O'Rourke'a, polecam). Kino nie dla każdego, ale wrażliwcom z pewnością się spodoba. Bardzo ważny obraz dzisiejszego, depresyjnego świata...