Film par excellance do niczego, a biedny Majewski nie kóma, jak można nie lubić tego filmu. Ano: bywa tak.

Mamy oto pustynię niby w Kalifornii, ale kręcono pod Łebą. Gadają po amerykańsku. Na pustyni jest normalny kurna pokój, z różnymi sprzętami, leży sobie ziomuś w łóżku i nawiedzają go różni tacy, jak ktoś zna ,,Kartotekę’’ Różewicza: to coś w tym styló.

Ziom gada to s tym, to s owym, ale morał taki, że ludzie są nieludzcy, przesiąknięci na wskroś cywilizacją Zachodu (jak kto woli: amerykańską), no jeno siąść a zapłakać rzewnie. Tylko o podatkach, zarobkach, procentach prawią, nawet się zabijają o te pieniądze, gapią się w TV itp. itd. Relacje międzyludzkie spsiałe, więzi rodzinnych niet. Biblię zastąpiła teczka urzędasa, którą się całuje podczas przysięgi.

No i tak przez cały film, do zarzygania. Jedynie jego żona coś tam zauważa, że niby jest coś nie tak, ale tylko powie i nic nie zrobi, bo ona też należy do tego bardzo złego świata.

Całość okraszona jest wątkami religijnymi, poszczególne scenki poprzedzone są tablicami z napisami typu: ,,Genesis’’, ,,Księga wyjścia’’, ,,Zwiastowanie’’, czy ,,Zmartwychwstanie’&#821 ; 7;. Jest także Murzyn wiszący na krzyżu, którym ludzie nie za bardzo się przejmują. Owe zabiegi, jak i pompatyczna muzyka naszego Kaczmarka mają nadać filmowi charakter cośkolwiek metafizyczny, ale miast działa filozoficzno-coś tam, wyszedł potworek tak banalny i pretensjonalny, że ho ho! Plus nie za bardzo uzasadnione malownicze zdjęcia, które próbują film uratować. Na nic te starania.

Majewski mówi nam: jest z ludźmi źle, a nawet bardzo źle, wszystko przez wszechobecną (nawet na pustyni) Konsumpcję sratatata. Podobny filmik poczynił 8 lat później Szwed Roy Andersson. W swoim równie wydumanym filmie ,,Pieśni z drugiego piętra’’ gadał to samo, co Majewski: jest źle, ojojoj! Oba filmy męczące i oba epatowały tą całą sztucznością (u Szweda pustyni nie było, ale biczownicy po ulicach łazili i krzyżami się rzucało, bo się nie sprzedawały), ale w ,,Pieśniach’’ to przynajmniej długie, a piknie skadrowane ujęcia się ładnie tłumaczyły, tak same z siebie, a u Majewskiego nawet to całe piękno pustynne nahalne etc. A, no i ,,Ewangelia...’’ to gdzieś tam gdzieś tam przypomniała mi film z roku pańskiego 1966 F. Truffauta ,,Farenheit 451’’: tam także mieliśmy wizję świata bez nadmiernej duchowości ale to nie była wina samych ludzi, a władzy, która bała się np. książek. Film ów oraz ten Majewskiego łączy np. umiłowanie bohaterów do telewizji. Chore umiłowanie.

Ale wracając do naszej sztuki: na końcu bohaterka zostaje sama, pozbawiona wszystkiego, prócz ukochanego telewizora, ale jest nadzieja! A jakże! Co ma nie być!?! Zaciążyło jej się: może jej szczyl będzie inny niż cała ta zgraja cieci? Majewski zostawia nas s tym pytaniem i każe zastanowić się nad tym i jeszcze owym.

Za jakie grzechy? Się pytam.




o sześciu innych filmach Lecha Majewskiego piszę sobie tutaj: http://www.filmweb.pl/o,SIEDMIU,filmach,Majewskiego,pisz%EA,sobie,tutaj%3A,temat ,Topic,id=370639 [www.filmweb.pl/o,SIEDMI ...]