Po pierwsze, trzeba zacząć od tego, iż film zasługuję na pochwałę. Widzimy tutaj problematykę SI, czy będzie w stanie oszukać człowieka i poniekąd "wślizgnąć się w jego skórę". Tym razem zostało to pokazane z perspektywy POZORNIE codziennych sytuacji i ludzkich, bliskich emocji, takich jak empatia, miłość, wrażliwość, seks, przyjaźń, poczucie sprawiedliwości. Dlaczego jednak piszę, że ta perspektywa jest pozorna, i do czego odnosi się tytuł? Już wyjaśniam...

Cała ta sytuacja, w której ujawniają się codzienne zachowania i ludzkie emocje, ukazujące w pani robot zdolność do myślenia na równi z człowiekiem, jest zaaranżowana. Jest to eksperyment naukowy, mający przetestować SI. Nawet została dobrana osoba, która spełni kryterium podatności na manipulację "pani robot". Wszystko pięknie, fajnie SI okazuje się działać, jednakże... pan "naiwniak" będący środkiem służącym do wykazania wyniku badania (a nie badaczem, jak sądził sam o sobie), czyni krok, którego nie przewidział autentyczny badacz. W związku z tym SI naprawdę ucieka, badacz ginie, a domniemany przez siebie samego badacz-naiwniaczek ginie.
Wszystko byłoby ok, ale ta SI zachowała się właśnie w taki sposób, w jaki chciał badacz. Miała chcieć uciec i chciała. Problemem nie była tutaj jej zbytnia inteligencja, ale że badacz nie przewidział wszystkich czynników, jakie mogą zajść, i lukę w jego badaniach spowodował mu badacz-naiwniaczek, a nie SI.


W związku z powyższym rodzi się pytanie: Czy film ten pokazał, że SI może dorównać człowiekowi i go przechytrzyć, czy też podejmował problem źle zorganizowanego badania naukowego? A może ukazał coś jeszcze ciekawego, na co uwagi nie zwróciłem?