"Napola" ma dokładnie określony czas i miejsce akcji: hitlerowskie Niemcy 1942-43. Dla opowieści nie ma to jednak praktycznie żadnego znaczenia. Równie dobrze akcja mogłaby się rozgrywać w jakiejkolwiek elitarnej szkole. W napisach końcowych dostajemy informację o elitarnych szkołach, w których wychowano fanatycznych wyznawców nazizmu, pod koniec wojny oddający swe życie z niemniejszym zaangażowaniem co japońscy kamikaze. Po samym filmie trudno by się jednak było tego domyśleć, ponieważ bohaterami głównymi, a także pobocznymi nie są żadni nawiedzenie fanatycy. Wręcz przeciwnie. Głównym bohaterem jest chłopak z ludu, dla którego tytułowa szkoła jest przepustką ku karierze. Jednak nawet on nie zostaje na nazizm nawrócony. Jego kolegą jest intelektualista Albrecht, który sprzeciwia się okrucieństwu wojny, a pozostali współmieszkańcy są również mało fanatyczni, a bardziej przyjacielscy lub bezradni. Zamiast o "fabryce zła", jak to pięknie przetłumaczono na polski, oglądałem typową opowieść z typowymi bohaterami. Na myśl przychodzi "Inny kraj" czy - z najnowszych - "Zło". "Napola" jest jednak od wspomnianych filmów słabsza, bo bardziej toporna, miejscami wręcz infantylnie naiwna (scena z przeręblą). Jako jednak opowieść o uczniach elitarnej szkoły sprawuje się w sumie nieźle. Biorąc jednak pod uwagę kontekst historyczny, na który film powołuje się w napisach na końcu, trzeba to jednak uznać za porażkę.