To był jeden z moich pretendentów do filmu roku. Fascynujący koncept osadzony w nie mniej interesujących czasach i bardzo dobre recenzje - poprzeczka oczekiwań była dość wysoko.

Żydówka po koszmarze holocaustu jako jedna z niewielu ocalałych próbuje wrócić do normalnego życia. Z potężną traumą, zagubioną tożsamością, zdeformowaną twarzą i po śmierci niemal wszystkich bliskich osób. Z wyjątkiem męża. On staje się dla niej jedynym drogowskazem, światełkiem w tunelu, celem do którego warto dążyć. Otaczający ją świat jest chłodny, pozbawiony barw i ciepłych emocji, sterylny. Dawne wspomnienia i ukochany kojarzą się jej z ciepłem i szczęściem, na które bez niego nie może liczyć.

Mamy więc idealny podkład pod mocną mieszankę dramatu z thrillerem psychologicznym. Czy reżyser udźwignął ten temat? Moim zdaniem - niestety nie. Po seansie miałem poczucie, że obejrzałem intrygujący i całkiem solidny film. Tylko jakim cudem kilka razy po drodze mnie znudził? Czemu dopiero sam finał wzbudził prawdziwe emocje?

Nie wiem właściwie w jaką stronę chcieli pójść twórcy. Nie ma tu metafizyki, klimatu i symboliki ani tym bardziej głębi artystyczno/psychologicznej Bergmana. Nie ma hipnotyzującej strony wizualnej, jak u Sorrentino. Nie ma emocji dzieł Vinterberga. Ani to artystyczne, ani rozrywkowe. Zbyt oszczędne a jednocześnie za mało subtelne. Zbyt oczywiste i przewidywalne. Dopiero ostatnia scena ma w sobie emocje i ciężar, jaki mogła mieć całość. Mam takie poczucie, że znajdą się osoby, które "Feniks" zachwyci, jeśli idealnie wstrzeli się w ich gusta. Mnie jednak zawiódł - nie powinienem być znudzony (a bardzo rzadko jakikolwiek film jest mnie w stanie znudzić) i obojętny, nie przy takim rewelacyjnym koncepcie.

6+/10