Zachwyca szczerością rozmówców (acz dziwi brak Petera Wellera i Nancy Allen), którzy wprost przyznają, że przygotowania do filmu i sam plan zdjęciowy okazały się być katastrofą. Wszyscy byli na siebie wściekli, nikt nikogo nie słuchał, a zrobili razem taki świetny film.
Zwłaszcza zaskakuje sam Paul Verhoeven który wprost opowiada co jest jego artystycznym credo: kocham przemoc, mówi.
Nie znosi też elips, niedomówień, niuansów. Jest filmowcem, artystą obrazu, jeśli coś jest treścią sceny, to chce to pokazać właśnie takim jakim jest, obojętnie czy jest to przemoc, czy seks.