Miło się ogląda, bo jest to film przede wszystkim o przyjaźni i o tym, co się dzieje, kiedy tej przyjaźni zaczyna brakować lub gdy jej definicja niespodziewanie się przeobraża. Jeśli potraktować to jako wizję pokolenia dwudziestoparolatków (Frances jest w moim wieku), to wyszło trochę zbyt pastelowo. Wiem, że to komedia, co ma podnosić na duchu. Ok, jest też parę sytuacji, z którymi się identyfikuję. Ale czy tak naprawdę ktoś tutaj popada w jakieś tarapaty? Nie. Największy problem bohaterki następuje wtedy, gdy musi się wprowadzić do koleżanki z zespołu na 5 tygodni. Nikt tutaj nie musi podejmować wyboru co włożyć do garnka, czy pójść do gównianej pracy, której nienawidzi, tylko jakoś to się wszystko kula, kasa tak czy siak się znajduje, a nasi sympatyczni nowojorscy bohaterowie mają mieszkanka niczego sobie, nie ma mowy o odrapanych ścianach, wystających kablach czy karaluchach. Główny dylemat to to, że chcą coś robić (pisać, tańczyć, etc.), ale ponieważ nie dzieje się tak naprawdę źle, to nie robią nic w tym kierunku, za to snują cieplutkie konwersacje przy drinkach czy pochłanianej przed telewizorem chińszczyźnie. To ciepełko jest wyczuwalne dla widza, ale daje mało wiarygodny efekt.