Zacznę dość okrężnie: „Francesca” opatrzona została prawdopodobnie najlepszym filmowym soundtrackiem roku – muzyką szalenie podobną do kompozycji Goblina. Kino giallo to jednak nie tylko surrealny podźwięk – to także spektakularna plastyka obrazu. Film Onettiego, na wzór starych szlagierów, cechuje się wysoką głębią ostrości zdjęć oraz nasyconym, zróżnicowanym zabarwieniem. Operator spisał się doskonale na każdym polu swojej pracy – pracy żmudnej, wymagającej cierpliwości. „Francesca” sfotografowana jest diabelsko symetrycznie i wykazuje artystyczną innowacyjność (patrz: sekwencja erotycznych marzeń zabójcy). Na przekór całej tej onanii wysoką klasą, film nakręcono jednak przy użyciu przybrudzonej, bodaj, taśmy. Obdarowano przy tym obraz niecodziennym stylem, przypominającym o grindhouse’owych konotacjach giallo. „Francesca” żyje i oddycha tych kultowym podgatunkiem.

hisnameisdeath . wordpress . com/2016/12/29/filmowe-podsumowanie-2016-roku-25-najlepszych-horrorow-cz-1 (spacje)